Я льнул когда-то к беднякам…

Haçansa aşnaydınm kasıb-kusubla,

Səbəbi deyildi ancaq əqidə.

Həyatları sadə, haqlı, hesablı,

Nə parad var idi, nə də dəbdəbə.

Tanışlığım vardı ağalarla da,

İncə cəmiyyətə bələddim hərçənd.

Müftə yeyənləri uzaq qovurdum,

Mənə qardaş idi lüt və dilənçi.

Alnının təriylə çörək qazanan,

İnsanla can atdım mən ünsiyyətə.

Elə buna görə mən də o zaman,

Cındır çağırıldım, yetib hörmətə.

Məni kəlməsiz də anlayırdılar,

Cisimdim, maddəydim, çəkim var idi.

Necə ki bəzəksiz zirzəmilər var,

Ya da ki çardaqlar – yox şüşə, pərdə.

İndi dəyişmişəm, mən pozulmuşam,

Elə bil zamanın güvəsi dəydi.

Hamı optimistdir, hamı da meşşan,

Hamı ayıb sayır qüssəni, dərdi.

Kimə etibarım vardısa bir vaxt,

Çoxdan hamısına etibarsızam.

İnsanı, İnsanı, itirdim, heyhat!

Onu hamı, hər kəs itirən andan.

1956

Ruscadan tərcümə

03.11. 2014 Samara