unudulmaz səslər
Ərəbqardaşbəyli. Cahangir kişinin yurdu. Həyətin qabağnda Raziyə xala qonşusu hardansa gələn Şirali Bədəlovu görür.
— Buy, ay Şiralı, diyəsən Bəkidən gəlirsən?
— Bəkidən gələnə oxşıyıram?
— Paltaurunnan bildim. Kainatgilə gedmişdün? Nətəərdilər?
-Olar yaxşıdılar. Mən bitəər olmuşdum.
-Bitəər nöş olurdun?
— Əşşi, Kainatgildə bir həngamə variydi ki, gəl görəsən.
— Nə həngamə, ay Şiralı? Kainat sakit oğlandı.
— Əşşi, diyirsən də. Kainat pişig saxlıyır.
-Niyaxşı. Pişig öyün yaraşığıdı.
-Əşşi, sən də yaraşığ tapdun. Zəhləm gedir pişiydiən.
-Yox, ay Şiralı. Pişiy olmasa, mən tək qala bilmərəm (ağlamsınır). Hardan götürüb pişiyi?
-Diyir tappuşşuq. Məə görə diyir. Bakıda pişiylər çölə tökülüb ki, tapasan? Yəqin alıb, mənnən gizzədir. -Bəkıdə pişig satıllar?
-Bəkidə satılmayan şey var?
-Ay Şiralı, Məmməsseyinin həyti doludu pişiynən, Ülügil yığıb aparalar Bəkidə satalar.
-Dinən də Səmayiyə.
-Diyərdim ey, ancağ Məmməsseyinin həytindəki pişiylər oğrudular, satarsan, zöyüş yiyəsi olarsan. Kainat pişiyi neçiyə alıb?
-Məə diyər? İndi öyün böyüyü də, kiçiyi də pişiydi. Ay mını yisin, ay ou yisin. Professora aparacağlar.
-Azarrıyıb?
-Yox, diyillər birdən azarrıyar… Kainat işdən hər saatda zəng eliyir şəkilli telfunnan. Vüsalə gərək pişiyi görkəzə, olmasa Kainat işdiyə bilmir.
-Bəziyirsən ey, Şiralı…
-Nə bəziyirəm? Telfuna şəklin qoyub, iş görəndə də cibindən çıxarıb baxır.
-Tiyatırsan ey, Şiralı. Pərigil nətəərdi?
-Yaxşıdılar. Qonaqlıq eləmişdi.
-Səə görə?
-Nə mən aaz? Dədə-zad yaddan çıxıb. Pişiyin qonaqlığıydı…
-Oyunun olsun, ay Şiralı. Pişig yaxşı pişiydi?
-Pişiyin nə yaxşısı? Gözzərindən bilirsən kimə oxşatdım? Səən qoşun var ey. Adın dimiyəcən, özün bilirsən…
-Ay Şiralı, məə xatıya salma. Heç oynadıb-eləmədün?
— Mən pişig oynadanam? Özü gəldi oturdu qucağımda, issədim götürüb atam yerə, Kainatın xətrinə dəymədim… Mən Kainata diyirdim it saxlasın, sözümə baxmadı. Dədə-babadan bizim həmişə itimiz olub…
— Ay Şiralı, süzün ittərüüz yaman adam tutan olurdu.
— Sən də söz danuşdun. Bizim it kimi tutmışdı?
— Məə tutmuşdu. Qıçımı Qaştan parçalmışdı…
— Yox, hamam eləmişdi. İndi çaşıb ağzın atıb.
— Diyirsən də… Bəki yerində elə pişig yaxşıdı, ay Şiralı. İtin xərci ağırdı.
— İtin nə xərci? Səən qoşun varıydı ey, yeddi-səkkiz it saxlıyırdı. Olara yiməy verirdi? Hürüb-hürüb yorulurdular, səssəri kəsilirdi.
— Yox, ədə, yiməysiz it qalmaz.
-Necə qalmaz? Canı da çıxar… Bıy, pişiyün gəldi. Aaaz, bu səən başua çıxdı ki?
— Ay Şiralı, bı belənçiydi. Başıma çıxır. Neynəy, qoy çıxsın. Bı olmasa, lap bağrlm çatdıyar. Gələn-gedən yoxdı. Day Xeyrulla gəlmədi. Ay Şiralı, diyirəm Xeyrulla gəlməz (ağlayır).
-Diyan ey. Ağlamağ nədi… Geci-tezi gələr. Hara gedsük, axırda bura gəllüy. Darıxdırma özüü. Mən Kainatın pişiyini bəziyirdim ki, kefün açılsın…Sən də ağladun. Ağlama…
28. 11. 2024, Samara