(“Peşə sirləri” silsiləsindən)

Çox yazıq olmaya gərək o, heç də,

Xüsusən qapalı. Yox, yox, əksinə,
Təpədən dırnağa şair açıqdır

Ki, anlamlı ola müasirinə.

Ayağı altdadır indi rampa da,

Öləziyib gedən bir işıq yanır.
Sısqa şölə düşür laym-laytdan,
Damğalanır onun elə bil alnı.

Hər bir oxucusa açılmamış sirr,

Xəzinə kimidir torpağın altda.

Lap axırıncısı, təsadüfisi,

Həmişə ağzına su alanı da.

Gecənin toranı var orda nəmli,

Orda kölgəliklər, sərinlik də var.

Və naməlum gözlər orda mənimlə,

Səhər açılana qədər danışar.

Elə ki, təbiət nəyisə bizdən,
İstəsə gizlədə, orda saxlayar.

Haçansa vaxt gəlir və orda birdən,
Aciz və köməksiz kimsə ağlayar.

Nədəsə mənimlə razıdır onlar,
Nələrə görəsə qınarlar məni.
Etiraf beləcə axıb gedir lal,
Söhbətin ləzzəti qaynadır qanı.

Biz bu yer üzündə müvəqqətiyik,
Və təyin olunan dairə də dar.

Şairin naməlum dostu yaxşı ki,
Dəyişən də deyil, həmişə də var.

Ruscadan tərcümə

31.07 – 01.08. 2019, Samara

Читатель

Не должен быть очень несчастным
И, главное, скрытным. О нет!—
Чтоб быть современнику ясным,
Весь настежь распахнут поэт. Читать далее →