Архивы

GƏNC RƏSUL RZA SİYASİ İRTİCA FİTVAÇISI KİMİ: “DÜŞMƏNLİK OLMAMAQÇIN, QIZIŞMALI DÜŞMƏNLİK…”

RASUL_RZA

1928-ci ildə yoldaş Stalin sosializm inkişaf etdikcə sinfi mübarizənin kəskinləşməsi barədə tezislə çıxış edib. Deyib ki, məsələn, biz qolçomaqlardan torpağı alırıq, sahibkarları, alverçiləri var-yoxda çıxarırıq. Onlar, Stalinin fikrincə, sakit oturmayacaqlar, sovet hakimiyyətini yıxmağa çalışacaqlar. Ona görə də ayıq olmaq lazımdır, sosializm düşmənlərini vaxtında aşkara çıxarıb ifşa və sonra məhv etmək lazımdır. Proletar yazıçısı Maksim Qorki bunu bədii şəkildə belə ifadə edib: “Düşmən təslim olmasa, onu məhv edərlər”.

Azərbaycan yazıçıları da, o cümlədən Cəfər Cabbarlı, Süleyman Rüstəm, Səməd Vurğun və başqaları Stalinin səsinə səs veriblər, düşmənləri öz şeirlərində ifşa ediblər, onların yerini NKVD-yə deyiblər.

Stalin bu çıxışı edəndə Rəsul Rza on yeddi yaşında imiş, yəni burnu fırtıqlı uşaq olub. Burnunun fırtığı quruyan kimi, 1931-ci ildə yoldaş Stalinin çağırışına cavab olaraq “ Bolşevik yazı” şeirini yazıb.

Oxuyub məəttəl qalırsan: iyirmi yaşında gəncdə fərasətə bax! Mən fiikirləşirəm ki, bunun sirri burundadır. Baxın rəhmətliyin şəklinə, görün necə iri burnu var. Belə burunla necə iy bilməyəsən! Oğlunun da burnu elədir, ona görə yaxş iy də bilir, küləyin hardan əsdiyini də…

Hə, qayıdaq “Bolşevik yazı” şeirinə.

Rəsul Rza bir səs eşidir, bu səs deyir:

“Rəsul Rza, durma yaz,
Qırçın tarla, faraş qoza,

Bol pambıqlı yaza yaz!”

(Əslində pambıq payızda yetişir. Yazda nə qoza? Pambıq indi-indi əkilir…)

Rəsul Rza deyir ki, kəndin dərdindən çoxları yazıb, ancaq kəndin dərdini başa düşməyiblər, kəndin dərdi kolxoz dərdi imiş, yəni kənd kolxoz olmaq istəyirmiş (Rəsul Rza çox mürəkkəb yazıb, Stalindən də mürəkkəb, təxminən belə başa düşmək olar). Kolxoz da nədir? Pambıq!

“Pambıq ver zərbəçi dəzgahlara

Qoyma ölkənin sərvətini yadlar apara”.

Ölkənin sərvətini aparmaq istəyən yadlar kimdir, bilinmir. Görünür, Rəsul Rza şəxsən onları tanıyırmış və hamısını NKVD-yə təhvil verib…

Rəsul Rza daha sonra yazır ki, kəndin dərdini ancaq proletar şəhəri sağalda bilər.

“Rəsul Rza, durma, yaz,
Bolşevik templi, pambıqlı yaza yaz!”

“Bolşevik templi” – yəqin “bolşevik sürətli” deməkdir. Rəzul Rza bunu xarici dildə yazıb…

Sonra Rəsul Rza kəndin xırda dərdlərindən yazır.

“Kənd susuzdur, kəndə su!”

Aha, kənd susuzmuş!

“Axmasın qoy gendə su!”

Aha, su gendə axırmış!

“Sənə pambıq çöllərinin tələbi vardır bu yaz” (bunu Rəsul Rza suya deyir. Rəsul Rza iyirmi yaşında itin…pardon, suyun dilini bilirmiş…)

“Çağır çıxsın yarışa Kür!”

Yəni Araz Kürlə sosializm yarışına çıxmalıdır… Oyunumuz var…

Sonra Rəsul Rza Kürün tərifini verir:

“Bəzən əmlik quzu kimi,
Qaçıb-qaçıb yorulan Kür…

Dalğasında gümüş ayı nazlı-nazlı yellədən Kür…”

Bu kimi cəfəngiyat. Yoldaş Stalinin qoyduğu məsələdən uzaqlaşıb, Gəncdir, siyasi-əxlaqi sabitliyi yoxdur…

Ancaq Rəsur Rza vaxtında valı dəyişir, siyasi xəttə qayıdır. Kürə bolşevik qınağı yağdırır:

“Nəyə lazım gözəlliyin,
Göy tarlalar saralırsa”.

Məsələyə əsil bolşevik münasibəti! Birbaşa, açıq!

“Əyilib keçmə, Kürüm!

Yetər əyildin keçdin, qoca tarıx boyunca!”

Bolşeviklərdən qabaq Kürü də əyirmişlər! Vay sizin…

“Sənə xor baxanlar qoy,

İndi əyilsin, Kürüm!”

Kürə xor baxıblar? Basın hamısını Sibirə!

“Sənə bu gün tələb verir bu sosialist vətənim!”

Görünür, sosialist vətəni Rəsul Rzanı müvəkkil tutub…

“Bu, tələbdir, yaxşı bil”
Yəqin Rəsul Rzanın belində naqan da olub, yoxsa belə ötkülü danışmazdı.

Rəsul Rza təkidlə qeyd edir ki, bu yaz adi yaz deyil.

“Bu yaz pambıq yazıdır”.

Və burda isə məsələ açılır:

“Bu pambıqlı yeni il

Mübarizə yazıdır!”

Mübarizə yazı! Heyvan vaqonları hazırlanıb? Rəsul Rza milləti basıb göndəriəcək Sibirə, Qazaxstana…

Pambığın:

“Hər açılan qozası düşmənə bir kəfənlik!”

Düzdür, bir qozadan bir kəfən çıxmaz, ancaq sovet hakimiyyətinin düşmənlərini, “xalq düşmənlərini” bolşeviklər kəfənsiz basdırıblar. Basdırıblar deyəndə ki, çalaya atıb üstünü torpaqlayıblar…

İndi isə Stalinin tezisi Rzanın ifasında:
“Düşmənlik olmamaqçın, qızışmalı düşmənlik…”

İndi kim deyə bilər ki, 30-cu illərin repressiyasında Rəsul Rzanın günahı yoxdur?

Rəzul Rza dayanmır, ağzı qızıb:

“Bu yaz, sınaq yazıdır mübarizə yollarında.

Mübarizə bu gün də var yarın da.

Mən də onun ən ön sıralarında…”

Haçan bu insan öz xalqından, onun zülmə məruz qalmış övladlarının xatirəsindən üzr istəmişdir?

Ya oğlu, indiki Azərbaycanın dövlət ədəbiyyatının komandanı Anar atasının yerinə üzr istəyib?

12.12. 2018

Samara

KOMİK “AYGÜN” POEMASI. HEÇ BİR ƏXLAQ NORMASI TANIMAMIŞ İNSANIN ƏXLAQ NƏZƏRİYƏSİ

bağırov_vurğun

Yoldaş Əmirxan da sağalıb durur. Bağı yoxlayıb görür ki:

“Ağaclar gümrahdır, meyvələr sulu”.

Bəs meyvələri özü şəxsən xəstələnməmişdən qabaq yığmamışdı?

“Nə yarpaq, nə də bir ot saralmışdır”.

Muğanda meyvələr sulana, yarpaq, ot saralmaya?

Səməd Vurğun oxucudan soruşur:

“Yaz ətri gəlirmi şeirlərimdən?”

Yox, gəlmir… Bilmək olmur hansı fəsildir… Pis iy gəlir…

Yoldaş Əmirxanı yenə qısqanclıq qurdu gəmirir. Fikirləşir ki, bəlkə Aygün Elyarla gəzir…

Aha! Bu da Elyar özü! Öz ayağı ilə gəlib Muğana yoldaş Əmirxanın yanına.

Əl-ələ görüşürlər.

Səməd Vurğun:

“Rəqiblər dost olur bizim dünyada”

Yəni bu, Puşkinə eyhamdır, onun duelçi qəhrəmanlarına.

Elyar yoldaş Əmirxana məruzə edir ki, onun “zövcəsi” qeyrətli qadındır, yalnız yoldaş Əmirxanı sevir və ondan ötrü darıxır. Və Aygünün ona yazdığı məktubu yoldaş Əmirxana verir.

Bu dəfə yoldaş Əmirxanla Elyar öpüşürlər…

(Uşaqların üzünü o yana çevirin…)

Yoldaş Əmirxan bağını Elyara göstərir.

Aha!

Sən demə Aygünlə Ülkər hərəsi bir ağacın dalında gizləniblərmiş!

Yoldaş Əmirxan:

“Dönüb qucaqladı Aygünü bərk-bərk”.

Komik poema belə bitir:

“Onlar sevindilər, sevinək biz də…”.

Təəssüf ki, bu fövqəladə uzun cəfəngiyatı oxuduqca doyunca gülmək mümkünsə də, sevinmək mümkün deyil. Çünki bu “poema” Azərbaycan sovet poeziyasının miskinliyini bütün miqyası ilə göstərir. Bu poema indi də  məcburi proqramlar çərçivəsində tədris olunan “əsərlərin” poetik mədəniyyət, sənətkarlıq tələbləri və standartları baxımından necə bərbad vəziyyətdə olduğunu göstərir. Belə “əsərlərlə” poetik tərbiyə almış yeniyetmələri sonradan yüksək poeziyaya yönəltmək bəlkə də qeyri-mümkün olur.

Bu poemada canlı bir surət belə yoxdur. Bakılı kimi təqdim olunan Əmirxanda ən xırda şəhərli cizgisi belə tapmaq mümkün deyil. Nə  həyat tərzində, nə danışığında, nə qadına münasibətində. Səməd Vurğun bakılı Əmirxan adıyla bir kənd adamını təsvir edib.

Aygün də canlı insan deyil, Səməd Vurğunun kommunist partiyasının yüksək gözstərişləri əsasında yaratdığı müasir qadın layihəsidir. Bu Aygün hardan çıxıb, valideynləri kimdir – məlum deyil. Elə bil inkubatorda yaranıb. Niyə yoldaş Əmirxana aşiq olduğu məlum deyil. (Sıx qaşlar, geniş sinə — bu, inandırıcı deyil…)

Səməd Vurğun Aygün layihəsiylə bir yöndəmsiz hibrid yaradır. O, sovet qadını haqqında partiya təlimini öz patriarxal mülahizələriylə birləşdirir. Sovet qadını kimi, Aygün təhsilini başa vurmaqdan da çəkinmir, kommunizmə simfoniya həsr edir, Stalin mükafatı alır. Digər tərəfdən o, “qeyrətli” qadındır, yəni gəzmir. Yəni Səməd Vurğunun nöqteyi-nəzərindən, əqidəsiz olmaq, qanlı kommunist rejiminə simfonuiya yazmaq, “sağ döşünün üstündə” Stalinin şəklini gəzdirmək Azərbaycan qadını üçün əxlaqsızlıq deyil, uzun illərlə öz kefində olan, mədəniyyətsiz və heyvərə ərdən ayrılıb bir başqası ilə sevişmək əxlaqsızlıqdır. Təəssüf ki, indi də Azərbaycanda əxlaq məhz bu cür dar mənada başa düşülür. Rüşvətxorluq, peşə etikasının, peşə və vəzifə məsuliyyətinin olmaması əxlaqsızlıq deyil. Bizdə əxlaq anlayışı yalnız “gəzməklə” “gəzməmək” arasındadır. Ona görə də bizdə rüşvətxor prokuror, rüşvətxor məmur, xəstənin qanını içən həkim, şagirdi soyan müəllim məclislərdə yuxarı başa çəkilir, patriarxal ailə-məişət ənənlərini pozanlar isə düşmən qovulurlar və hətta bu zəmində qətllər də törədilir…

Səməd Vurğun dözülməz dərəcədə uzun olan bu poema boyu guya Aygünün dalına düşüb onu izləyir və hər dəfə “gəzmədiyi” barədə oxucuya məruzə edib onu guya sevindirir. Oxucunu isə Aygününü ya başqa qadınların şəxsi həyatı maraqlandıra ya narahat edə bilər, ancaq oxucu onları mühakimə edə bilməz. Oxucu üçün Aygünün ya başqa bir qadının əxlaqı kişilərlə hansı münasibədtə olmağımda deyil. Aygünün əxlaqı (əxlaqsızlığı) onun yüz minlərlə, milyonlarla insanın həyatını cəhənnəmə çevirmiş rəhbərin şəklini “sağ döşünün” üstündə gəzdirməsidir. Milyonlarla insanın həyatını məhv etmiş kommunizm quruculuğuna simfoniya yazmasıdır.

Səməd Vurğunun özünün də əxlaqlılığı ya əxlaqsızlığı onun qadınlarla (ya kişilərlə —  belə də ola bilərdi) hansı münasibətdə olmağında deyil. Onun əxlaqsızlığı bütün şüurlu həyatı boyu əqidəsiz yaşamağı, yalan yazmağı, müstəbidləri, o cümlədən onun xalqının qanını sel kimi axıtmış cəlladları vəsf etməyidir. Buna görə də onun bu günün yeniyetmələrinə mənəvi rəhbər təyin edilməyi cinayət tərkibli faciədir.

Noyabr-dekabr 2018

Samara

Məqalənin tam mətni burda:

https://xeyrulla.com/2018/11/30/səməd-vurgunun-aygun-komik-poemasinin-təhlili-toy-paltarini-soyunmayan-gəlin-və-mugan-səhrasi/

RƏSUL RZANIN GÜLMƏLİ ŞEİRLƏRİ. «BAŞINI DİK TUTDU QƏLƏM…»

RASUL_RZA

Rəsul Rza Səməd Vurğun kimi akademik olmasa da, onun şeirləri Silikon vadisini xatırladır, yəni elmi kəşflərlə, ixtiralarla, səmərələşdirici təkliflərlə doludur.

Rəsul Rzaya qədər heç kimin ağlına gəlməyib ki, qələm başını dik tutanda yazmaz.

“Başını dik tutdu qələm, 
dayandı məğrur. 
Nə bir kəlmə söz düşdü kağıza, 
nə bir cümlə yarandı, 
nə doğdu bir fikir”. 
Bu, şübhəsiz ki, Arximed səviyyəsində kəşfdir. Ancaq Rəsul Rza Arximeddən irəli gedir, yaranmış problemin həllini tapır.

Birdən:

“Ağ kağıza düzüldü kəlmələr. 
Nələr yarandı, nələr”. 
(Nələr yarandığını Rəsul Rzanın başqa şeirlərindən və “Lenin” poemasından bilirik…)

Oxucu az qalır təəccübdən özünü cırsın. Humanist şair Rəsul Rza oxucunu xarakiri törətməyə qoymur, sirri açır:

“Baxdım,

Qələm başını əymişdi…”

(Nəzərinizə çatdırım ki, «baxdım» ayrıca bbir misradı, Rəsul Rza kimi şairlər bu misraya görə bir kilo mal ətinin pulunu alırdılar…)

Bunu oxuyanda istədim ki, uçub gedəm Bakıya, Rəsul Rzanın məzarıına baş çəkim, böyük mütəfəkkir şairin xatirəsinə elə o qələm kimi baş əyim…

Təəssüf ki, getməyə, Qoqolun bir qəhrəmanı demişkən (Mikayıl Rzaquluzadənin tərcüməsində), «mümkünatım» yoxdur…

11.12. 18

Samara

NÜSRƏT KƏSƏMƏNLİNİN GÜLMƏLİ ŞEİRLƏRİ. “SƏN DEMƏ TƏZƏDƏN SEVMƏK OLARMIŞ…”

Qocaldıqca adam xarab olur. Yadımdadır, gənclikdə sevgi şeirlərini oxuduqca gözümdən yaş, Rəsul Rza demişkən, “gildir-gildir” axardı. “Deyildim mən sənə mail, sən etdin əqlimi zail” misrasını oxuyan kimi hönkür-hönkür ağlayırdım, çünki öz əqlim də zail olmuşdu.

Əliağa Vahidin qəzəllərini eşidəndə həm ağlayır, həm vahimələnirdim, çünki bilirdim ki, əğyar zalım oğlu yarı hökmən yoldan çıxaracaq.

“Dedim əğyar ilə gəzmə, sənə çox yalvardım…”

Vay…

“İndi dincəl, gözəlim, mən də ölüb qurtardım…”

Bu köpəkoğlu əğyar çox kişilərin həyatını məhv edib, indi bilmirəm Azərbaycanda yenə əğyarlar var ya yox…

İndi sevgi şeirlərini oxuyanda nədənsə məni gülmək tutur. Çox adamdan məsləhət istədim, elə mən deyəni dedilər, dedilər qocalmısan, qanın soyuyub…

Ancaq bir nəfər məsləhət gördü ki, Nüsrət Kəsəmənlinin sevgi şeirlərini oxuyum. Dedi ki, bu şeirlər qocanı da cavan elər…

İndi oxuyuram, lənət şeytana, yenə gülmək tutur.

“Sən demə təzədən sevmək olarmış…”

Bunu yaxşı deyib, bu elə mənə aiddir, yəni yaşı keçmiş adamlara.

“Küsüb gözüyaşlı gedən məhəbbət
Peşiman-peşiman dönə bilərmiş…”

Bunu yaxşı başa düşmədim. Yəni yenə qabaq sevdiyin adamı sevəcəksən? Elə isə daha tale hardan gülər? Təzəsi olsa, başqa…

(«Peşman-peşman yox, «peşiman-peşiman»! Heca sayını düzəltmək üçün Kəsəmənli Əliağa Vahid kimi yazır).

Burda şair haşiyə çıxıb hikmətli sözlər deyir Sədi Şirazi kimi.

Sonuncu şöləsi titrəyən şamdan
Ayrı bir şamı da yandırmaq olur”.
Əslində siqareti belə yandırırlar, bir-birinin oduna. Əlbəttə, şamı da yandırırlar, ancaq sevgi sevənlər yaman siqaret çəkən olurlar. Ayrı şeylər də çəkirlər…

“Köhnə yaraları vaxt, zaman silir”.

Vaxt elə zaman deyil? Yara silinir ya sağalır?

“Hər axşam sapsarı batan günəşi
Hər səhər təzə-tər görməmişikmi?”

Mən qürublara baxmağı çox sevirəm, həm də salyanlılar demişkən eycahan adam olduğuma görə, işim elə günün batmağına baxmaqdır.  Tam məsuliyyətlə deyə bilirəm ki, günəş batanda qıpqırmızı olur. Buna necə gülməyəsən?

“Çıxarsan qəlbindən ötən sevgini,
Bir gün də tənhalıq sıxacaq səni.
Kiməsə etdiyin yaxşılıq kimi
Məhəbbət qarşına çıxacaq sənin”.

Gəlin bunu təhlil edək. Elə bil orta məktəb şagirdiyik. Oxuyub müzakirə edirik. Yaxşı, qəlbimdən ötən sevgini çıxardım. Sonra məni tənhalıq sıxdı. Səhəri gün mənim gözüm ayrı bir arvada düşəcəksə, bunun kiməsə etdiyim yaxşılığa nə var? Yəni əslində məsələ sadədir. Doğrudan da insanların qəlb yaraları sağalır, təzədən sevə də bilirlər. Müəllif gücü çatmadığı işə girişib, özünü filosofluğa qoyub bir-birindən cəfəng bənzətmələri ard-arda sadalayır. Ayının min oyunu bir armudun başındadır, müəllif zorla özünü sıxıb bu şeiri canından tər kimi çıxarmalıdır ki, sabah jurnala, radioya aparsın, çünki çörəyi bundan çıxır.

Gah deyir ki:

“Sevgi fürsət deyil quş kimi uça…”

Bir az sonra:
“İlk sevgi yuvadan uçan quşcuğaz…”

Bizi dolamısan?

“Məcnunun ahıyla uçan məhəbbət
Min hiylə əliylə yerə enməyib…”

Təəccüblüdür, gülməli və ağlamalıdır ki, belə cəfəng və üstəlik estetik baxımdan eybəcər beytlər əzbərlənir, sitatlanır, yayılır… Necə yəni “min hiylə əliylə”? Məcnunun ahından məhəbbət hara uçub?

Nüsrət Kəsəmənli də Səməd Vurğun kimi qazaxlıdır, ona görə əvvəl-axır hökmən dağa çıxmalıdır.

“Məhəbbət zirvədə bəslənən qarmış”.

Qarmış? Niyə məhəbbət qardır? Qarı kim bəsləyir? Niyə duman deyil, yağış deyil, zəlzələ deyil?

Uzun sözün qısası, əvvəl bu şeir məni güldürsə də, axıra getdikcə çox qeyzləndim. Müəllifin başqa şeirlərinə baxdım, yenə güldüm və sakitləşdim.

Onlar barədə ayrıca…

10.12. 2018

P.S. Bir şirin xatirə. Mənə Ədəbiyyat institutunun tələbələri danışırdılar ki, Nüsrət Kəsəmənli bir dəfə Moskvaya gələndə institutun yataqxanasında qalırmış. Bir gün dəhlizdə, Bakıda ad çıxarmış, şeirləri  subay qızların və gəlinlərin dəftərlərinə göz yaşları ilə həkk olan Nüsrət bəy özünü yaxın verir gözəl tələbə qıza. Zəif bildiyi rus dilində ona nə isə təklif edir. Rus qızı, lap Mirzə Cəlilin hekayəsində olduğu kimi qayıdır Nüsrət Kəsəmənlinin ətli yanağına elə şillə vurur ki, səsi Ostankino ət kombinatınacan gedir…

X.X.

RƏSUL RZANIN GÜLMƏLİ ŞEİRLƏRİ. QARABAĞ, QARA BAX… ALA, QARA BAX..

RASUL_RZA

Əlbəttə. indi “Qarabağ” deyəndə hər bir azərbaycanlı dəsmal götürüb ağlayır, dəsmalı olmayan gözündən sel kimi axan yaşı köynəyinin qoluyla ya ətəyiylə silir. Ancaq Qarabağ bizi İNDİ ağladır. Qarabağın bizi güldürən vaxtları da çox olub. Bizim xalq şairlərimiz Qarabağdan çoxlu gülməli şeirlər yazıblar. Neçəsini xalq şairi Sosialist Əməyi Qəhrəmanı Rəsul Rza yazıb. Birini oxudum, uğunub getdim. Şeirin adı “Sənin Adın”dır. Yəni sizin adınız yox, Qarabağın adı. Burda şair elmlə poeziyanı sintez edib Qarabağın adının mənasını axtarır. Birinci versiya budur ki, Qarabağın adı heç Qarabağ deyil, “Qara bax”dır.  Görüblər dağlarındakı qarı, deyiblər “qara bax”. Yəni iki nəfər gedirmiş, ola bilsin səyyah ya inturist, biri başını qaldırıb baxır dağın başına, yanındakını dümsükləyir, deyir oyan xabi-qəflətdən, qara bax… O vaxta qədər Qarabağın adı yox imiş, bu adamlar qarabağlılara deyirlər ki, daha bu gündən buranın adı oldu “Qara bax”…

(Deyirəm o iki nəfər salyanlı olaydı, özü də nəşəli…”Ala, ala, qara bax… ala, mən uydum…”

Sonra xalq şairi ikinci versiyasını açır. Guya bir yolçu, yəni inturist, burdan keçəndə çox susayır. Dodağı cadar-cadar olur. Dağın başındakı qara baxır, həsrətlə deyir: “Qara bax…”

Düzdür, burda bir neçə sual yaranır. Qarabağın hər qarışı bulaqdır. Yolçunun dodaqları niyə cadar-cadar olmalıydı. İkinci sual: bu yolçu, əgər su tapmırdısa, yəqin inturist olub, yəni əcnəbi. Əcnəbi olubsa, niyə o bizm dilimizdə danışıb, halbuki indinin özündə çox azərbaycanlı öz dilində danışmaq istəmir?

Çox gülməlidir…

Hə, o yolçunun deməyi ilə Qarabağın adı qalıb Qarabağ… Ermənilər bu şeiri oxusalar deyəcəklər ki, onların dediyi düz imiş, o yolçu qurumsaqdan qabaq Qarabağ erməni adı daşıyırmış…

Rəsul Rzanın şeiri erməniləri də güldürəcək…

Sonrası maraqlıdır:

“Qarabağ,

Adın qəlbimdir,
Xalqımın mübarizə tarixi kimi…”

Yəni Qarabağ da Rəsul Rzanıın qəlbidir, “xalqımın mübarizə tarixi” də…

Xalqımın mübarizə tarixinin olduğunu bilmirdim… Az-maz eşitmişdim, inanmırdım…

Və guya əsrlər boyu istismara məruz qalan, inciyən nəsillər günlərin bir günü deyirlər:
“Silinsin tarixdən,
Nəsillərin qara baxtı!”

Özü də nida işarəsi ilə. Silinsin!

Necə silinsin qara baxt?

“Babamın çirməkli qolları

Səndə olub”.

Bunu başa düşmədim. Bəs qalan yerləri?

“Qəlbimdəsən, gözümdəsən
hara gedim, hara baxım, 
Mənim doğma Qarabağım! 
Qarabağım!”

Bunu oxudum, Rəsul Rzanın İndoneziyada yazdığı «Yağış» şeiri yadıma düşdü. Xalq şairimiz oturub Cakartada oteldə, yağış da ara vermir. “Necə yağır, necə yağır…”

Mənim fikrimə gəldi ki, yaxşı ki, Rəsul Rza İndoneziyada deməyib “Yağışa bax!”

Desəydi, İndoneziyanın adını dəyişib qoyacaqdılar Yağışabax!

Fövqəladə Hallar Nazirliyinə and olsun!

09. 12. 2018

Samara

KOMİK “AYGÜN” POEMASI. “ÇÜRÜMÜŞ ƏT KİMİ TÖKÜL, BƏDƏNİM!”

bağırov_vurğun

Aygün pianinonun arxasında “tək oturub fikrə gedir”.

“Doğrudur, insanlar mənə əl çalır,

Ancaq səadətim yarımçıq qalır…
Dağlar da eşq ilə qalxıb ucalır…”

Alimlər dağların mənşəyini başqa cür izah edirlər, ancaq Səməd Vurğun deyirsə ki, qatıq qaradır…Burda Səməd Vurğun Puşkin silindrini başına taxır. Elyardan Aygünə məktub:

“Bəlkə də yazdığım bu məktubla mən

Xəbər verməyirəm ürəyinizdən…

 Odur ki, əvvəlcə üzr istəyirəm,

Ki, sizə «sevgilim Aygün» deyirəm.

 Bəli, mən sevirəm… Haqqım var buna,

Məhəbbət şərəfdir insan oğluna”.

Xanəndə olsa da, məclisdə meyidinə vursa da, qanacağı var. Üzr istəyir… Əlavə edir ki, “haqqım var”.

Yəni “sevgi sevən mərd olar, sevməyən namərd olar…”

Burası yaxşıdır:

Fəqət sevməmişdim mən indiyəcək,
Hər qızda bir cürə ayıb görərək”.

Zalım oğlu, sən ki o qədər içirsən, gözünə nəinki ayıb, ayrı şeylər də görünər…

Məktub çox uzundur (Düzü, Səməd Vurğun çox uzunçu adam olub. Bunu başa düşmək olar, bir misranın puluna bir kilo mal əti almaq olardı…). Belə bitir:

“Sənət dünyasının göylərində biz,

 Gəlin qoşa süzək qartallar kimi».

Aygün məktubu çox bəyənir, bu qərara gəlir ki:

“İnci tək düzülmüş sözlər yanaşı”.

Deməliyik ki, burda Səməd Vurğun öz-özünü tərifləyir, çünki bu cəfəng məktubu o özü qondarıb…

“Bir anlıq gözündə rəqs etdi aləm…”

Ancaq Aygünün yadına yenə yoldaş Əmirxan düşür (sıx qaşlı, gen sinəli), Bir yandan da:

Ülkər yerə döydü ayaqlarını

Bordaqda saxlanmış bir quzu kimi».

Bunu yaxşı başa düşmədim, xüsusən “bordağ”ı, gərək akademik Nizami Cəfərovdan soruşam, yaxşı ki, Azərbaycanın akademikləri var…

Aygün hərdən Eyları düşünür,

“Ancaq başındakı bu arzuları,

Qovdu öz diilə, milçəklər kimi”.

Arzular milçək kimi… Səməd çox incə şair olub….

İndi də Tatyananın Oneginə, pardon, Aygünün Elyara məktubu.

“Sizin yazdığınız məktubu aldım,
Oxuyub bir müddət heyran da qaldım…”

Bir müddət…

Məndən inciməyin… Düzü belədir,

Sizə ağlayıram, baxıb gülmürəm.

Yalan danışmağın mənası nədir,

Mən hələ heç kəsi sevə bilmirəm…»

Elyarın evi yıxıldı. Yəni indi dərdindən içib yıxılacaq…

Şəhərdə şayiələr yayılır ki, Aygün Elyarla gəzir”!

Yoldaş Əmirxan namusla gedir durur Aygünlə üz-üzə, deyir ver mənə o Elyarı, cırıq-cırıq eləyim…

Aygünü Səməd Vurğun namuslu-qeyrətli Azərbaycalı qızı-gəlini kimi yaradıb, kommunizmə simfoniya həsr edid Stalin mükafatı almaq binamusluq deyil, avara ərdən ayrılandan on il sonra başqa kişi ilə görüşmək binamusluqdur…

“Eşqin, məhəbbətin nə olduğunu

Səndən ayrılalı mən unutmuşam”.

Yoldaş Əmirxan səssizcə qalxıb qapıdan çıxır.. Xəcalət çəkir… Öz-özünə qarğış edir:

“Çürümüş ət kimi tökül, bədənim!”

(ardı var)

Məqalənin tam mətni burda:

https://xeyrulla.com/2018/11/30/səməd-vurgunun-aygun-komik-poemasinin-təhlili-toy-paltarini-soyunmayan-gəlin-və-mugan-səhrasi/

KOMİK «AYGÜN» POEMASI. “QONAQ DA KÖÇƏRİ BİR QUŞA BƏNZƏR, TƏKCƏ EV SAHİBİ UÇAN DEYİLDİR…”

bağırov_vurğun

Arabir də ürəyinə toxtaq verərək,

Ayaq üstə can çəksə də, yenə yeridi…”

Əmirxan “can çəkirsə”, necə işləyir? Nə yaxşı iş imiş ki, can çəkən adam da öhdəsindən gəirmiş?

Səməd Vuurğun burda yenə filosof əbasına bürünür, deyir ki, bu düyada hər insan öz yerini tutur:

“Mühəndis də, müəllim də, təbib də hər an

Oz işilə, peşəsilə məqsədə çatdı”.

“Hər an məqsədə çatmaq” – bu necə olur?

Hər müəllim (həkim) olan məqsədə çatır?

Sonra:

“Çoxlarına həyan oldu məkan və zaman”.

Səməd Vurğun yəqin zaman və məkan haqqında təlimin olduğunu eşidib, ancaq onun nə olduğunu bilmir. Zaman və məkan insana necə həyan olur?

“Hər ağac da bir müəyyən yerdə boy atdı…”

Bu, aqronom yoldaş Əmirxanın diplom işindəndir?

Aha! Səməd Vurğun deyir ki, təkcə Əmirxan öz yerini itirib!

İdrakı (idrakı qalıbmış) onu danlayır, deyir tayların ildə neçə orden alırlar…

İldə bir neçə orden? Ağ olmadı? Səməd Vurğun özü yəqin alırmış…

İdarakı yoldaş Əmirxana deyir ki, “yerdən bərk yapış”. Səməd Vurğun deyir mən də idrakla razıyam, nə varsa, torpaqdadır…

Kefdir!

Yenə Puşkin Larinanın yanına qayıdır. Daha doğrusu, Səməd Vurğun Aygünün. Məlumdur ki, Tatyana Larina ərə getmişdi. Aygün isə ismətli azərbaycanlı qadındır. Başqasını sevə bilməyib.

“Gəlin sənət ilə yaşadı yalnız!”

Afərin!

Aygün başqa kişi sevməsə də, sevgisi çoxdur. O sevir: varlığı (?), təbiəti, axar suları, zəfəri, bəxtiyarlığı, yüksək əməlləri, saf arzuları.

Əsil Azərbaycan sovet qadınıdır.

Aygünün evində şadyanalıq.

“Başdan-ayağadək geyib qırmızı,

 Məclisə gün kimi şölələr yayır”.

Cürbəcür yeməklər, zəfəranlı plov. “Süfrədə rəngbərəng şərablar da var”.

“Yanır sağ döşündə qızıl bir nişan,

 Üstündə əksi var bizim rəhbərin…”
Aha! Rəhbərin! Stalinin!

“Əl çalıb oynayır dostlar, tanışlar,

Külək də tərpədir pəncərələri…”

Zəlzələdir? Bəlkə pərdələri tərpədir?

Beşinci badədəm sonra qarabağlı müğənni Elyar qızışıb oxuyur…

Aha!

“Deyesən yamanca vurulub Elyar!”

Birdən qapının zəngi üç dəfə vurulur.

Aha!

“Yonulmuş daş kimi arıq bir bədən,

Dayandı Aygünün qabağında lal”.

Yonulmuş daş hökmən arıq olur? Baxır nə boyda daşı yonursan, nə üçün yonursan…

“Aygünə bir dəstə gül verib, dərhal,

Gözləri yaşarmış çıxdı qapıdan…”

Yoldaş Əmirxan gözünü yaş elə tutub ki, qızını da görmür… Arvad Stalin mükafatı alıb…

Qonaqlar dağılışırlar. “Bir-bir, iki-bir”.

Sonra Səməd Vurğun maraqlı bir şey deyir. İndiyəcən heç kimin ağlına gəlməyib:
“Qonaq da köçəri bir quşa bənzər,
Yalnız ev sahibi uçan deyildir…”
Qəşəng deyilib. Bunu yekə hərflərlə yolların qırağına dirəklərə vurmaq lazımdır. İndiyəcən ev sahibinin uçan olduğunu güman edən cahillər var…

Aygün fikrindən səhərəcən yatmır. Bir romans yazır.

Elyar da yatmır. (O qədər içındən sonra gərək ölü yuxusuna gedəydi).

“Mənimdir o meyxoş, o dolğun çiçək”.

“Meyxoş” nədir?

“Dolğun çiçək” – yəni ətli-canlı?

Səməd Vurğun da Elyarı fitvalayır:

“Madam ki, eşqini sevirsən ancaq,

Sözündə bərk dayan, dönmə geriyə”.

Eşqi necə sevmək olar? Eşq elə sevgi deyil?
Yox, Səməd Vurğun dovşana “qaç”, tazıya “tut” deyir. Sevgi üçbucağı qurur.

“Hardasan, Əmirxan, hardasan indi?

Yoxsa ağır yatıb yuxu görürsən?

Bir oyan qəflətdən, meydan sənindir,

Oyan ki, Aygünü əldən verirsən”.

Yoldaş Əmirxan da gecəni yatmayıb. Öz-özünü danlayır:

“Ölüm də yoxdur ki, canımı ala,

Mənim də adıma kişi deyirlər…”

“Taleyim nə yaman günə qalmışdır,
Məni bu günümdə hrç kim bəyənməz”.

“Başıma uçsa da qayalı bir dağ,
Bir də üz qoymaram Aygün tərəfə…”.

Səməd Vurğunda dağ çoxdur, hamısı da qayalı. Ay zalım oğlu, başına qayalı dağ uçsa səndən nə qalar ki, harasa gedəsən…

Yəni bu yöndəmsizlik yoldaş Əmirxanın günahı deyil, Səməd Vurğun onun adından belə heyvərə, küt baltadan çıxmış şeirlərlə onu biabır edir…

Sonra Səməd Vurğun uzun-uzadı Aygünün daha bir yuxusuz gecəsini təsvir edir və oxucusuna bildirir ki, gəlinin “xoş ətirli gül dodaqları öpüşə həsrət qalıb”. “Gözünün yuxusu çəkilir dəm-dəm desə də”, iki misra sonra məlumat verir ki, “Səhərin eşqilə Aygün oyandı… Geydi saxladığı toy paltaını…”

Allah xeyir eləsin…

(ardı var)

Məqalənin tam mətni burda:

https://xeyrulla.com/2018/11/30/səməd-vurgunun-aygun-komik-poemasinin-təhlili-toy-paltarini-soyunmayan-gəlin-və-mugan-səhrasi/

RƏSUL RZANIN GÜLMƏLİ ŞEİRLƏRİ. “YAĞIŞ”

RASUL_RZA

Günlərin bir günü, dəqiq desək, 1961-ci ildə  Rəsul Rza gedir İndoneziyaya. Görünür, o vaxt indoneziyalılar Rəsul Rzanın yaradıcılığını, xüsusən «Lenin» poemasını o qədər seviblər ki, bu dahi insanın özünü görmək istəyiblər. Rəsul Rza Cakarta şəhərində indoneziyalılarla səmimi görüşlər keçirib, Sovet Azərbaycanındakı coşqun inkişafdan danışıb və elə şəhər meydanında başlayıb onlara “Lenin” poemasını oxumağa. Poemanın yarısına çatmamış yağış başlayıb. İndoneziya yağışı da Azərbaycan yağışı deyil, elə yağır ki, elə bil Azərbaycan polisi mitinqçiləri şlanqla sulayır. Rəsul Rza məcbur olub “Lenin” poemasının ifasını saxlayır, indoneziyalılardan üzr istəyib qayıdır mehmanxanaya. Oturur pəncərənin qabağında, yağışa baxıb ilhamlanır və elə “Yağış” adlı bir şeir yazır.

“Neçə gündür yağış yağır, 
Necə yağır, necə yağır”.
Birinci misra insanı ağladırsa, ikinci misra güldürür. Əslində ikinci misranı bir neçə dəfə dalbadal oxusan, o da ağlamalı olar. “Necə yağır, necə yağır…” Elə bili bizim arvadlar yasda sinə vurub ağlaşırlar…

Sonrası çox maraqlıdır. Xüsusən forması. Yəqin burda Rəsul Rza İndoneziya poeziyasının texnikasından faydalanıb:

Səhər yağır. 
Axşam yağır. 
Gündüz yağır. 
Gecə yağır. 
Bir şey qalmadı ki? Məsələn, axşamçağı. Görünür, İndoneziyada axşamçağı olmur. Elə birdən axşam düşür…

Oxucunu maraqlandıran odur ki, böyük şairimiz bu şeiri necə bitirəcək. Bilirik ki, axırda “yağır” sözü olacaq. Rədif isə “gecə” sözünə qafiyə olmalıdır.

Gəlin axtaraq: gecə, becə, keçə, cücə…

Alınmır: beçə necə yağar, cücə necə yağar?

Bizim kimi adi və həqir adamlarla dahi şairlərin fərqi odur ki, onlar həmişə yeganə mümkün və zəruri sözü tapıb yerinə qoyurlar.

“O yanda səhralar yanır,
Burda yağış heçə yağır…”

Heçə!

Yoldaşlar, gözümüzün qabağında Rəsul Rza iki misra ilə ümumdünya miqyaslı faciə yaratdı. Səhralar yanır! O yanda! Burda yağış heçə yağır!

Heçə yağır…

Biabırçılıq…

O günlərdən altmış ilə yaxın vaxt keçib. O vaxtdan görün səhralar nə qədər yanıb, nə qədər yağış heçə yağır…

Burda, əlbəttə, ölçü götürmək lazımdır. Bəlkə Kəmaləddin Heydərov yaranmış bu dözülməz halı düzəldə bilə.

Düzəltməsə də, bu gözəl şeirə bir qəşəng mahnı yazar, AzTV ilə oxuyarlar, dünya ictimaiyyətinə çatar.

Deyilənlərə görə, İndoneziyada Az TV ən çox sevilən kanaldır…

07.12. 2018

Samara

“AYGÜN” KOMİK POEMASI. Ü. HACIBƏYOV HAQQINDA: “O İNANDI KOMMUNİZMİN AL BAYRAĞINA…”

bağırov_vurğun

“Gecələr ac qalıb ağladı çağa,
Ana balasını duymadı bəzən…”
Çağa gündüzlər tox olur?

“Düşdü Əmirxanın canı qorxuya…”

Aha!
“Bəzən soyuqladı alnındakı tər…”
Yoldaş Əmirxan özü soyuqlamır, təri soyuqlayır… Uşaqlar bu əsərdən Azərbaycan dilini öyrənməlidirlər…

“Hərdən də hirslənib başına döydü…”

Sonra Səməd Vurğun bir neçə dəfə haşiyələr çıxır, deyir ki, səadətdən ilham alır, onun nəfəsindən isə dağlar ilhama gəlir, “üfüqləri çatıq görəndə şimşək olmaq istəyir” və s. bu cür demaqoqiya…

“Aygün xəstəlikdən qalxdı ayağa…”

Əslində yataqdan qalxarlar, xəstəlikdən ayılarlar, sağalarlar…

Eyvana çıxıb dörd yanı seyr edir (eyvandan “dörd yan” necə görünər?), şəhər qaynayır, bütün insanlar xoşbəxtdirlər…

Stalinin vaxtında ağzın nə idi xoşbəxt olmayaydın, əlli-qayaqlı gedərdin..

Və çağasını götürüb evi tərk edir…

O getdi sürətli bir ildırım tək…”

İldırım elə sürət bildirmirmi? Sürətsiz ildırım olar? Daneliyanın filmində: «Коза закричала не человеческим голосом…»

“Ürək sinəsində qalxdı ayağa…”

Ürək də ayağa qalxarmış…Dinc oturmur…

Yoldaş Əmirxan gəlib görür ki, nə Aygün var, nə çağa…

“Ev də qərq olmuşdur qaranlıqlara…”

(Evə girəndə işığı yandırmır?)

Aygün məktub yazıb qoyub:

“Əmirxan, yazıqsan, öz qədrini bil,
Neçə yol demişəm sənə bu haqda…”

Əmirxan məktibi oxuyub bərk-bərk ….əsnəyir (qanacaqsız!).

“Əsdi varlığına tozlu bir külək…”

Bakı küləyi  varlığa əsəndə də tozlu əsir…

“Dağ boyda gövdəsi döndü yumağa”.

Təsəvvür edirsiniz?

Yoldaş Əmirxan ümid edir ki, arvadı acığı soyuyan kimi çapa-çapa qayıdıb gələcək…

Sonrakı səhnədə Aygünü ağsaçlı bir insanın qarşısında görürük. Bu insan isə, əlbəttə, Üzeyir Hacıbəyovdur. Səməd Vurğun Üzeyir Hacıbəyova Qazax aşıqları kimi uzun-uzadı tərif verir. Adam istəyir ki, əlini qaldırıb desin: “Aşıq, saxla!”

“O inandı kommunizmin al bayrağına…”

Salyanlılar demişkən, ala, burda saxla… Sən bu Üzeyiri apardın kommunizmə soxdun ki…

“Avropanın kölgəsində o dincəlmədi,
Tör-töküntü yığanlardan sənətkar olmaz…”

Üzeyir Avropadan öyrəndiyinə görə Üzeyir olub, Üzeyir “Traviata”ya qulaq asmasaydı, Leyli və Məcnun” olmazdı… Səməd Vurğun ya öyrənməyib, ya tör-tör-töküntü götürüb, ona görə bu gündədir… Budur Səməd Vurğunun yazdığı:
“Yamaqlardan tikilməmiş bütöv bir libas…” (Üzeyir Hacıbəyovun tərifi)

Sonra Səməd Vurğun yoldaş Əmirxna ilişir:
“Di, kefin necədir, əhli-kef oğlan,

Niyə yatmayırsan səhərə qədər,
Didirmi gövdəni taxtabitilər…”

İndiyəcən bilmirik ki, yoldaş Əmirxanın işi-peşəsi nədir. Ümumiyyətlə, bu Əmirxan surətində inandırıcı bir cizgi yoxdur. Ba adam bakılı hətta caz və fokstrot həvəskarı kimi qələmə verilsə də, onda bakılılıq, şəhərlilik əlaməti yoxdur. Elə Səməd Vurğunun özü kimi kəndçidir…

Səməd Vurğun yenə haşiyə çıxıb yazır ki,  beş ildir Aygünü görmür… Burda demək olar ki, bu poemanı yazanda Səməd Vurğun Puşkinlik eşqinə düşüb, Puşkin öz mənzum romanının qəhrəmanlarıyla görüşdüyü kimi, Səməd Vurğun da Aygünlə görüşür, yəni Aygünün simasında Səməd Vurğun azrbaycanlı Tatyana Larina yaratmaq iddiasında olub… Ancaq Puşkin incə cərrah alətləriylə işləyibsə, Səməd Vurğun ancaq balta işlədib…

Bu da Puşkin, pardon, Səməd Vurğun balı:

“Orkestro dilə gəlir neçə nəfəslə…

Qaşlarını çatır bərk-bərk, hamı susaraq…”

Azərbaycalılarda adətdir, orkestro çalınan kimi qaşlarını “bərk-bərk çatırlar…”

Çalınan musiqi isə:

“Söhbət açır o, gələcək qərinələrdən.

 Kommunizmin gülşənindən gül dərə-dərə

Cumub gedir fikirlərə, düşüncələrə»,

Çalınan simfoniniyaya Səməd Vurğun beləcə iki yüz cəfəng misrada tərif verir. Kommunizmin gülşəninə aparan bu simfoniyanı kim yazsa yaxşıdır? Əlbəttə, Aygün!

Özü də dirijorluq edir:

“Orkestri dolandırır öz əlləriylə…”
Yəni orkestri hərləyir… Bayaq “orkestro” idi, indi “orkestr” oldu…

O ki qaldı yoldaş Əmirxana, yoldaş Əmirxan yavaş-yavaş ehtirtaslardan soyuyur. Məclislərdə başqa ər-arvadlara sağlıalar deyiləndə:

“Bərk yapışdı boğazından namus ilə ar…”

İkisi birdən yapışanda pis olar…

“Başındasa yuva saldı lal düşüncələr…”

Bir az yuxarıda müəllif demişdi ki, Əmirxanın “başına böyük fikir gəlmədi…”

“İllər keçdi, o tanınmış bir şəxs olmadı….”

Hardan olardı…

“Ancaq əli bir gün belə işsiz qalmadı…”

Deməli, bu Əmirxan zəhmətkeş imiş? Ay Səməd Vurğun, bəs bayaqdan demirdin ki, pozğundur, gecə səhərəcən kef məclislərində olur, gündüz də axşamacan xorna çəkir?
(ardı var)

Məqalənin tam mətni burda:

https://xeyrulla.com/2018/11/30/səməd-vurgunun-aygun-komik-poemasinin-təhlili-toy-paltarini-soyunmayan-gəlin-və-mugan-səhrasi/

RƏSUL RZANIN GÜLMƏLİ ŞEİRLƏRİ. “OLUM YA ÖLÜM”

RASUL_RZA

Azərbaycan ədəbiyyatında yaxşı satirik, yumoristik, yəni oxuyanda, eşidəndə adamı ürəkdən güldürən əsərlər yox kimidir. Cəlil Məmmmədquluzadə, əlbəttə, milli dühadır, özü də yeganə dühadır. Ondan sonra kim gülməli yaza bilib? Sabit Rəhman? “Toy”da, əlbətə, maraqlı səhnələr var, gülməli replikalar da çoxdur. Başqa komediyaları məişət lağlağıları səviyyəsindədir. Yəni Azərbaycan komediyalarına baxanda adamı gülmək yox, acıq tutur. İstəyirsən aktyorları yıxasan yerə, Məşədi İbad demişkən, ağzına-ağzına vurasan…

Ədəbiyyatımızda gülüş axtaran adam gərək şeir oxuya, poema oxuya. Azərbaycanın adlı-sanlı, Lenin ordenli, Stalin mükafatlı şairlərinin ciddi sayılan əsərləri əslində satiradır, yumordur, daha doğrusu, məzhəkədir. Sovet vaxtı onlar əz əsərlərini ciddi qələmə veriblər ki, hökumət ilişməsin. Həm də satira və yumora Lenin ordeni və Stallin mükafatı vermirdilər.

Mən Rəsul Rzanın şeirlərinə baxıram, gülməkdən özümü saxlaya bilmirəm, hərçənd gülmək mənim heç harama yaraşmır. Həm də birdən rus polisi gəlib soruşsa ki, nəyə gülürsən, nə cavab verərəm? Rəsul Rzanın şeirlərini göstərsəm, eə biəcək ki, mən onu dolayıram, çünki bu rus polisi tatarski ne ponimat. Deyəcək ki, yox, sən Putinə gülürsən. Düş qabağıma…

Ona görə də astadan gülürəm, ağzımı dəsmalla tuturam…

İndi Rəsul Rzanın gülməli şeirlərindən biri. Adı “Olum ya ölüm” dür. “Ölüm” sözü qorxutmasın, ölüm-zad yoxdur, hamısı gülümdür. Yəni gülmək…

Bəli, günlərin bir günü Rəsul Rza gözlərini qapayır. “Söndürdüm son ulduzu”. (Əslində iki ulduzu söndürüb, çünki göz iki dənədir, Rəsul Rza gülmək üçün belə yazır). Gözlərini qapayan kimi qulağına səs gəlir. Bakıda gözlərini qapayanda qulağa hansı səs gələ bilər? Məsələn, mənim qulağıma “Marojna! Marojna!” səsi gəlib. Ancaq mən adi bir insanam, Rəsul Rza isə Stalin mükafatlı, Lenin ordenli şairdir, onun qılağı “Marojna” kimi küçə sözlərini götürməz. Rəsul Rzanın qulağına Hamletin səsi gəlir. Hamlet də “Çahargah təsnifi” oxumayacaq ki. Hamletin öz repertuarı var. “Olum ya ölüm!” Rəsul Rza istəyir yaxınlaşa Hamletə və deyə ki, bala, atanı öldürən elə sənin öz əmindir. (Rəsul Rza bunu gülmək üçün yazır, çünki Hamlet “Olum ya ölüm” monoloqunu deyəndə əmisinin qatil olduğunu çoxdan bilirdi, birinci pərdədən).

Ancaq Rəsul müəllim yerindən dura bilmir, “ayaqlarından qurğuşun asılır”. (Qulaqlara yox, ayaqlarA qurğuşun!). Şair neyləsin? Məcbur olub gözlərini açır. Gözlərini açandan sonra istəyir Hamleti də, Laerti də çağıra və deyə: “Balalarım! Atın ədavəti, kini!”

Bax, burda düyün, kolliziya, intriqa yaranır. Boynuma alım ki, özüm də dəqiq bilmirəm nə yaranır, çünki nəzəri biLiyim yoxdur. Bəlkə də Hiçkok saspensi yaranır, nəfəsini saxlayıb ürəyin çırpına- çırpına gözləyirsən ki, Rəsul Rza “balaları”na nə deyəcək. Onun nə güclü arqumenti var ki, Hamletlə Laerti qanlı əlbəyaxadan çəkindirsin?

Aha!

“Xəbəriniz varmı,
Dünən dağ kəndlərində,

Dolu vurub əkini!”

Ağlınıza gələrdimi? Heç Şekspirin ağlına gəlməyib! Şekspirin ağlına belə şey gəlsəydi,  “Hamleti”  uzağı ikinci pərdədə bitirərdi.

Ay dad-bidad, nə “olum, nə ölüm”, əkini dolu vurub!

Sözün düzü, bu sonluğun hikmətini dərindən başa düşmədim, ancaq çox güldüm. Bəlkə gülməkdən partlardım, yaxşı ki, yenə rus polisi yadıma düşdü, özümü bir təhər saxladım…

Çünki rus polisi Azərbaycan polisi kimi savadlı deyil, əkini bəlkə də ona başa salmaq olar, dolunu da başa düşər, ancaq Hamleti, Laerti başa düşməz…

Vallah, rus polisi görən kimi məni gülmək tutur. Burda da heç ayrı polis yoxdur, polislər hamısı rusdur…

06.12. 2018

Samara