Архив тегов | həyat

QƏBİRQAZAN HEYDƏRƏLİ KİŞİ VƏ YA HƏYAT HAQQINDA NƏĞMƏ

Янв30

 

Ehey! Heydərəli kişi!

Bülövə çək belini,

Paslanıb mən biləni.

Qara torpaq belinlə çox oyulub,

Gen kürəyin min yol tərlə yuyulub.

Qoca-cavan əlinlə çox qoyulub,

Məzar adlı otaqda,

Soyuq, tənha otağa.

 

Ehey! Heydərəli kişi!

Elə çək ki bülövü,

Göyə qalxsın alovu.

Zəif qadın əlləriylə gətirdin,

Kobud kişi əlləriylə ötürdün –

Qoca dünya, bu oyundu, ya nədi,

Çıxarırsan bizlə sən?

Usanmadın hələ sən?

 

Ehey! Heydərəli kişi!

Bülöv nə çox, bel nə çox,

Təpə nə çox, çöl nə çox.

Ölüm deməz bu cavandı o qoca,

Macal verməz ömür sürək doyunca.

Bir əvvəlin, bir sonucun tapmaca,

Qalanın da nağıldı, —

Həyat, daha nə qaldı?

 

Ehey! Heydərəli kişi!

Torpağa sanc belini,

Tər islatsın belini.

Nə bilirsən arzu nədi, kam nədi,

Hansı çıraq axıracan yanmadı.

Min yol qazdın, bir yol belin sınmadı,

Nə möhkəmmiş sapı, hey!

Tiyə çətin qopa, hey!

 

Ehey! Heydərəli kişi!

Bülöv çək od çıxınca,

Döndər beli qılınca.

Ölüm kimi qara rəngli torpaqdan,

Güllər bitir həyat rəngli al-əlvan.

Qorxutmayır bizi bu son imtahan,

Oy torpağı, qəmin kəm,

Qorxumuz yox ölümdən.

 

Ehey! Heydərəli kişi!

İŞdən qalsın əlin, hey!

Pas bağlasın belin, hey!

Tapmayasan bülöv, hey!

Heyyy…

 

                                22 sentyabr 1978, Ərəbqardaşbəyli

 

F.İ. TYÜTÇEV. SİZİ GÖRDÜM VƏ ÖTƏNLƏR TƏZƏDƏN…

Янв3

                                                

 

                    K. B.

 

Sizi gördüm və ötənlər təzədən,

Verdi mənim bu soyuq ruhuma can.

Yenə andım o qızıl çağları mən,

Elə isindi ürəyim də o an…

 

Beləcə son payız çağı bəzən,

Keçən saatlar olur, günlər olur.

Əsir hardansa yaz mehi birdən,

Və həmin anda ruhumuz durulur.

 

İndi yenə ötən illərdəki tək,

Qəlbimə duyğular axıb tökülür.

Yenə canımda həminki istək,

Sevimli çöhrəyə gözüm dikili.

 

Son görüşdən yüz il keçib elə bil,

Baxıram mən sizə — sanki yuxudur.

İndi ruhumdakı səslər də dinir,

Bircə an susmayıb onlar, oxuyub…

 

Burda tək xatirə yox, əlbəttə,

Həyat özü yenə dindi burada.

Yenə həminki məlahət sizdə,

Yenə qəlbimdə həminki sevda.

27 oktyabr 1870

F.İ. TYÜTÇEV. SEVİRİK BİZ NECƏ QƏDDARLIQLA…

Янв1

                                           

О, как убийственно мы любим,
Как в буйной слепоте страстей
Мы то всего вернее губим,
Что сердцу нашему милей!

 

 

Sevirik biz necə qəddarlıqla,

Kor olub qızğın ehtiraslardan

Nə yaxın qəlbə, nə əzizsə daha,

Ona həmişə vermərik biz aman.

 

Öz qələbənlə, söylə, çoxdanmı,

Öyünürdün “Mənimdir o!” deyə.

Bir il də keçməyib heç. İndi hanı?

Soruş öyrən ki, salamatdı nəyi.

 

Hanı yanaqların zərif çiçəyi,

Hanı dodaqdakı təbəssüm, hanı?

Gözdəki atəş. Onları yəqin,

Yaxdı qaynar nəmi göz yaşlarının.

 

Yadındamı  sizin görüş vaxtı?-

İlk görüş, sonrası bəlalı görüş.

Gözlər əfsun dolu, sözlərsə axır,

Və körpələrdəki tək canlı gülüş.

 

Bəs indi nə? Hanı bunlar de görək?

Və belə çoxmu uzandı bu yuxu?

Əfsus olsun ki, bir şimal yayı tək,

Gedəri bir qonaq imiş — yoxdur.

 

Onun üçün sənin eşqin oldu,

Taleyin sərt və amansız hökmü.

Və həyatında əks olub qaldı,

Bir səbəbsiz ləkə və eyb kimi.

 

Mərhumiyyətli, iztirablı həyat!

Onasa indi qəlb diyarında,

Qalırdı təkcə anımlar, heyhat,

Döndülər onlar da!

 

Və həyatdanda o qorxan, çəkilən,

Yox daha cazibə də…

Könüldə hər nə varsa qönçələnən,

Daş ürək kütlə tapdayıb əzdi.

 

Nəyi bu sonsuz əzablardan axı,

Kül kimi qoruya bilmiş yalnız?

Təkcə hiddət və kin dolu ağrı,

Sevincsiz ağrı və göz yaşlarınız.

 

Sevirik, ah, hecə qəddarlıqla,

Kor olub qızğın ehtiraslardan.

Nə yaxın qəlbə, nə əzizsə daha,

Ona həmisə vermərik biz aman!

1850-1851

ON BEŞ — ON ALTI YAŞDA

Дек21

 

Tünd şərab kimidir o vaxtlar həyat,

Gün keçmir – içilir, qaynadır qanı.

Sevgi, donkixotluq – gülür camaat.

Bu meyi tərgitmək, həyatı yəni,

Tərk etmək istəyi sarsıdır canı –

Başını divara vurmağın gəlir.

Ya da xəyalında açdığın atəş,

Beynini dağıdır, sinəni dəlir.

Addımınsa ürkək, yerişin yavaş,

Öz ürək səsin də doğurur təlaş.

Çənəsi çəlikdə, gözü sulanan,

Günləri su kimi içib dolanan,

Qocalar görürsən – başın hərlənir…

                               iyun – 5iyul 2008, Samara

EVSİZ

Дек17

Hansı zirzəmidənsə,

İndi çıxıb, bilinir.

Oğru tək baxır, əsən

Qapqara əllərini

 

Qaldırır ağır-ağır.

Gün işığı bəlkə də,

Gözlərini ağrıdır,

Bəlkə də üzündəki

 

Qançırları gizlədir.

Belə yəqin yaşınıb,

Yumruq zərbələrindən,

Zirzəmi yoldaşının.

 

Baxmır gəlib-gedənə,

Tapdığını gövşəyir.

Dadı yox yediyinin,

Ya ağrıyır dişləri –

 

Gözlər elə bil indi,

Hədəqədən çıxacaq.

Yaşamaq şirin şeydi,

Həyatdadır acılıq…

                  11.04. 2008 Samara