Tünd şərab kimidir o vaxtlar həyat,

Gün keçmir – içilir, qaynadır qanı.

Sevgi, donkixotluq – gülür camaat.

Bu meyi tərgitmək, həyatı yəni,

Tərk etmək istəyi sarsıdır canı –

Başını divara vurmağın gəlir.

Ya da xəyalında açdığın atəş,

Beynini dağıdır, sinəni dəlir.

Addımınsa ürkək, yerişin yavaş,

Öz ürək səsin də doğurur təlaş.

Çənəsi çəlikdə, gözü sulanan,

Günləri su kimi içib dolanan,

Qocalar görürsən – başın hərlənir…

                               iyun – 5iyul 2008, Samara