Buranın çoxlu bərkgedən azərbaycanlılarından fərqli olaraq, Mirzə Cəlilin peyk antennası yoxdur və buna görə Mirzə Əlil vətənin şəklinə və səsinə həsrət qalıb. Ancaq bircə oktyabrın on beşində camaat Azərbaycanda elə bərkdən səs verirdi ki, mən burda açıq-aydın eşidirdim. Bir qışqırıq, bir bağırtı, bir nərilti, bir mələşmə vardı ki, gəl görəsən! Hamıdan uca Eynulla Fətullayev qışqırırdı. Ona nə qədər deyirdilərsə ki, a bala, sən dustaqsan, sən vətən xainisən, sən səkkiz il yarım iş almısan, sən səs verə bilməzsən, bu başıbəla jurnalist elə dediyini deyirdi, yəni “gərək mən səs verəm”. Sonra, eşitdiyimə görə, aparıb bunu salıblar karserə ki, orda səsi çıxmasın. Eynulla bəy başlayıb daha da bərkdən qışqırmağa. Onda əlacsız qalıb döşəniblər bunun üstünə dəyənəklə ki, bala, sən seçki qanununu pozursan, sənin seçki hüququn yoxdur. O da deyib ki, mən bu ölkənin vənandaşıyam, gərək mən də səs verəm. Siz öləsiniz, bu ləvəndin ağzına skotç yapışdırmasaymışlar, Mərkəzi Seçki komissiyasının tappataraz işi pozulacaqmış.
Hə, bunun səsi təzə kəsilmişdi ki, başladı səs verməyə “Azadlıq” qəzetinin redaktoru Qənimət Zahid, qardaşı Mİrzə Sakit də qoşuldu ona. Bunları da əvvəl istədilər xoşluqla başa salsınlar ki, a bala, siz türmədəsiniz, suizin səsinizə elə bilin ki, it dəyib və belə səs möhtərəm prezidentə lazım deyil. Qardaşlar qayıdıb ki, it-zad dəyməyib bizim səsimizə və elə qıyya çəkiblər ki, bəzi Avropa paytaxtlarında da eşidilib. Güya prezident Sarkozi arvadına deyib ki, Karla, bu səs deyəsən Bakıdan gəlir, özü dı dustaq səsinə oxşayır. Karla da deyib ki, a kişi, işində ol, üzüni indi görürəm. Nə dustaq, Bakıda demokratik seçkidir, camaat sevgisindən, məhəbbətindən belə qışqıra-qışqıra səs verir. Yadında deyil, biz təzə-təzə sevişəndə necə qışqırırdıq?
Düzü, mən özüm də Azərbaycandan gələn qışqırmanı, mələşməni eşitdikcə cavanlığım yadıma düşürdü, Marksı, Engelsi, Lenini, Stalini, Bağırovu xatırlayırdım. Ah, cavanlıq!
Düzü, mən bir az bikef oldum ki, Rusiya vətəndaşıyam, yəni əslində Rusiya vətəndaşı olduğuma yox, Azərbaycanda möhtərəm prezidentə səs verə bilmədiyimə görə. Getdim Volqanın qırağına, istədim var gücümlə qışqırım, səsim gedib çata düz Bakıya, Mərkəzi seçki komissiyasına. Ancaq nə qədər güc elədim, səsim çıxmadı, çünki məni ağlamaq tutmuşdu və mən elə çay qırağında oturub hönkür-hönkür ağladım…
Burda bir həkim tanışım var, ondan soruşdum ki, ay həkim, niyə bizim camaat belə padşah sevəndir. Cavab verdi ki, bu, vergi kimi bir şeydir verilib bizim xalqa. Özü də padşahçılıq bir az oxşayır qaşınma xəstəliyinə, yəni qoturluğa. Qotur adam, üzdən iraq, nə qədər çox qaşınırsa, o qədər də çox qaşınmaq istəyir. Padşah sevənin sevgisi padşahı hər dəfə televizorda görəndə, hər dəfə səsini eşidəndə artır. Bu həkim deyir ki, güya şahsevənlərin sevgisi qanlarını elə qaynadır ki, dərilərinə qaşınma gəlir və bunlar gedib xəlvətcə padşahın heykəlinə sürtünüb dincəlirlər. Bu həkim and içdi ki, Ulyanovsk şəhərinə gedəndə şahsevər soydaşlarımızın gecəgözü milli öndərimizin heykəlinə sürtündüklərini öz gözləriylə görüb. Dedi və özü də Mirzə Əlilin başına and içdi.
İndi oturub fikirləşirəm ki, həkim bəlkə mənimlə zarafat eləyib. Ancaq zarafat eləyirdisə, bəs mənim başıma niyə and içirdi? Başınız haqqı, qalmışam lap məəttəl!
Mirzə Əlil
30.10.08, Samara