Sevirik, ah, qürub çağı həyatın,
Daha şəfqətlə, ehtiyatla daha…
Qoy vida şölənin artsın büsatı,
Sən ey axşam şəfəqi, son sevda!
Kölgə də göyləri alıb bürüyür,
Dolaşır təkcə günbatanda şəfəg,-
Ay axşamın bu çağı, səbr elə bir,
Bu gözəllik qoy hələ vursun bərq.
Soyusun qoy bu gan damarlarda,
Soyumur duyğular könüldə, nə qəm.
Ah, sən ey son sevda!
Səndə həm nəşə, ümidsizlik həm.
1853
A.A. DELVİQ
Nə gözəl gün, nə səadət dolu dəm!
Həm günəş, həm sevda!
Çəkilib kölgə gedir çöllərdən,
Yenə könlüm işıqla dolmaqda.
Oyanın çöllər, oyanın meşələr,
Həyat eşqi hamını yandırsın.
Mənə məxsusdur o, əlbəttə, mənə,
Məni könlüm buna inandırdı.
Ah, qaranquş, qısılıb pəncərəyə,
Nə ötürsən şən-şən?
Yoxsa yaz eşqi səni yaxdı deyə,
Oxuyursan bu cür məhəbbətdən?
Ah, uzaq məndən, elə sənsiz də,
Aşiqi eşqin odu yandırdı.
Mənə məxsusdur o, əlbəttə mənə,
Məni könlüm buna inandırdı!
1820-ci illər
Nə şirinmiş dodaqda
Sevgi – can üzülürdü;
Ayrılmışdım torpaqdan
Mən havada üzürdüm.
Yan-yörəm şirin-şəkər.
Axşamlar təpəlikdə
Hansı gizli çeşmədən,
Müşk axıb tökülürdü?
Sevda dolu qoxudan
Baş hərləndi, ağrıdı.
Barmağıma axanda,
Şeh ardıc yarpağından.
Gənc idim, şirinlikdən,
Bədən xumarlanırdı.
Bir ləçək ilişəndə,
Qızarır, qanayırdı.
Deyil sevincin acı,
Qəlb daha. Ağrı dadı
Verməyən duz möhtacı.
İstərəm duyum-dadım,
Sevdanın axıtdığı
Göz yaşı ləkəsini.
Qabıq acısı, yanıq
Mixək dadı xoş mənə.
Çəməndə ya qum üstdə,
Uzanaram qoyaraq,
Başımı qolum üstdə —
Qol keyiyər, ağrıyar.
Azdır hələ bu ağrı,
Bir qüvvə arzularam
Duya biləm torpağı,
Bütün əzalarımla.
xeyrulla xayal 