Odda yandırılan uşaq,

Kim qaladı tonqalını?

Od qarışıq, qan qarışıq

Yandı, bu küldür qalanı.

Gözü yarıyuxuluydu,

Tüstü doldu, acılandı.

Bələyi süd qoxuluydu,

Qarsılandı, qan calandı.

Yaxdı qızıl od uşağı,

Hanı yerin böyükləri?

Odda yandı qışqırığı,

Ölüb göyün mələkləri!

Yandı əlləri, əridi,

Uzanmadı yaradana.

Kim deyir tanrısı birdir,

Yananın, həm yandıranın?

Boş qalıb beşiyin başı,

Boş qalıb beşiyin içi.

Bu yuvaya payız düşüb,

Səadətin quşu köçüb.

Dir də layla çalınmasın,

Əl dəyməsin beşiklərə.

Bir quzu körpənin yası,

Yasıdır bütün bəşərin.

Yer dəyişib, göy dəyişib,

Torpaq üstdə qan tökülür.

“Yer mənim!” —  deyib vuruşan,

Al, bu da körpənin külü…

29 mart 1990, Samara