Yenə gözlərində kədər buludu,
İnan, bu halına dözə bilmirəm.
Kirpiklər bir selin önündə durub,
Haçan damcı-damcı sızar, bilmirəm.
Sızıb bir axara dönsə bu sel, su,
İnan, bu axarda üzə bilmərəm.
Anam, ağlama!
Deyirsən “başları bəxtəvər olsun,
Oğlundan, qızından yarıyanların”.
Deyirsən “bəxtimə düşmədi biri,
Ata-anasını yarıdanların”.
Astadan desəın də, vallah, ürəyim,
Sənin hər sözündən bir yara alır.
Anam, ağlama!
Ev-eşik qayğısı, süfrə qayğısı,
Hərdən cin atına mindirir səni.
Yatmır ürəyinə gəlinlərin də,
Zamanın gərdişi yandırır səni.
Yenə səbrini yığ, bu göz yaşları,
Vallah, el içində sındırır səni,
Anam, ağlama!
Hərdən günəşə də acığın tutur,
Deyirsən “istisi tamam azalıb.
Nə ağrı götürür, nə can qızdırır,
Elə günəşlikdən tək adı qalıb”.
Gəl belə danışma, ay ömrüm-günüm,
Eşidib deyərlər “anan qocalıb” –
Anam, ağlama!
Çoxdu dərdi-səri sonbeşiyin də,
Gəlbin məndən ötrü belə nigaran.
Deyirsən “özünə gün ağlamadı,
Şerə baş qoşalı qaldı avara”.
Yenə can sağ olsun, nə qəm, kim bilir,
Bəlkə mən də bir gün ağıllanaram.
Anam, ağlama!
Bulud çəkilməsə gözündən əgər,
Gəlbimin qüssəsi çəkilən deyil.
Ağlasan, sel olar gözünün yaşı,
Məni öz qoynunda batırar bu sel.
Bəlkə də mən sənin ciyərparanam,
Sən də ürəyimin parasısan, bil!
Anam, ağlama!
iIyun-22 sentyabr1978, Ərəbqardaşbəyli