Feysbukda Azərbaycanın az-çox tanınmış siyasətçilərindən yalnız bir nəfərlə “dost”luqda olmuşam. Bu dostluq da on beş dəqiqə əvvəl bitdi.

İki ya üç il bundan qabaq Rüfət Muradlı adlı bir nfər mənə dostluq göndərdi. Deməəliyəm ki, mən heç kimə “dostluq” təklif etmirəm, mənə isə az adam “dostluq” göndərir, hamısını qəbul edirəm, hərçənd bir çoxu müəyyən vaxtdan sonra silinirlər. Rüfət Muradlının Ümid partiyasından olduğunu bildim, ancaq məni hardan tanıdığını başa düşmədim. Azərbaycana gedəndə soruşdum, dedilər Rüfət mərhum Telmanın birinci arvadlının qardaşıdır.

Telman mənim Süleyman qardaşımın dostuydu. Birinci ailəsi dağılmışdı. Bu barədə yazmaq istəmirəm…

Cəlil Məmmədquluzadə yazırdı ki, çox burnu əyri gözəllər görüb, ancaq Xudayar bəyin burni ayrı cür əyri idi…

Mən də çox gözəgirən, abırsız, sırtıq insanlar görmüşım, ancaq Rüfət kimisini yox. Bu adam siyasi karyerası üçün, bir vaxt apardığı deputat kampaniyası üçün cənazələri soyumamış şəhidlərdən istifadə edir, onların qəbirləri üstündə fotosessiyalar keçirirdi. Doğrudan da “böyük” təyininə layiq olan, saflıqları, təmizlikləri zaman sınağından çıxmış azərbaycanlıların yubileyləri günlərində bu adam hökmən onların qəbirləri üstündə şəkil çəkdirir, çox hissəsi bığdan ibarət olan utanmaz sifətini adın da, yubileyin də fövqünə qaldırır. Bu adamın osmanlını səriştəsizliklə yamsılayan dilində bir kəlmə səmimi söz yoxdur və bu da onun əqidəsizliyini göstərir. Özünü qondarma “Borçalı”, “Kərkük”, «Urmiya» kimi avantürist, arxasında heç nə dayanmayan proyektlərlə sanballı göstərməyə çalışan, əlvan qalstuklarından başqa tanınılası bir şeyləri olmayan insanları daim başına yığıb iclas keçirən bu Rüfət Muradlı Azərbaycan siyasi həyatında ən vecsiz, ancaq bütün vecsizliyinə baxmayaraq özünü havayı yemləməyə bacarığı çatan bir şəxsdir.

(Ağdamın ya Füzulinin özünə də olmasa, heç yaxınlığına gedib ermənilərə “kiş” deməyə qeyrətləri çatmayan bu şələbığ, qarınlarınnın yekəliyindən pencəkləri düymələnməyən kişilər İraq türkmanlarını, “güneyli soydaşlarımızı” guya müdafiə edir, bu bəhanə ilə hansı “qazların” hesabınasa qurulan məclisərdə yeyib-içirlər).

O məndə onu İnternetdə tanıdığım dəqiqədən ikraf doğurub, ancaq mərhum Telmanın xatirəsinə hörmət kimi ona dəyməmişəm.

Salayn avtovağzalı ötən əsrin 70-ci illərinin əvvəllərində tikilib. O vaxt vağzalda və və vağzal ətrafında “uşaqlar” olurdu – “xoruz” satanlar, marşrutlara ucadan adam çağıranlar… Bu uşaqların tərbiyəsiz olduğunu demək istəmirəm. Ancaq onlar vağzal həyatı üçün zəruri olan üzlülükləri ilə fərqlənirdilər. Və “vağzal uşağı” ifadəsi Salyanda o vaxtlar bəzən ya zarafat, ya da söyüş kimi işlənirdi.

Bax, mənə elə gəlir ki, Rüfət Muradlıya ən çox uyğun gələn tərif “Salyanın vağzal uşağı” dır…

İndi bu adam mənə “tərbiyəsiz” deyir…

Mən bu adamı mərhum Telmana görə “dostluğ»a qəbul eləmişdim. Əslində gərək mərhim Telmana görə onin dostluğunu rədd edəydim.

Səhv eləmişəm…

04.10.17

ƏN LƏYAQƏTLİ NAMİZƏD

(Rüfət Muradlıya)

Adı siyahıya salınan kimi,

Çalışdı soydaşım qəhrəman kimi.

 

Qohumu, qonşunu görüşə yığdı,

Bir az guruldadı, bir az da yağdı.

 

Kasıb toylarına tamada getdi,

Köhnə şalvarını yamadı getdi.

 

Gəzdi ocaqları, nəzir apardı,

Aşura günündə başını yardı.

 

Getdi şəhidlərin qəbri üstünə,

Ağladı, islatdı qəbiristanı.

 

Qucaqlayıb öpdü neçə heykəli,

İtlə, pişiklə də çəkildi şəkli.

 

Ayaqsız əlili dalına aldı,

Dilənçi cibinə qəpik də saldı.

 

Dişsiz qarılarla qol-boyun oldu,

Öpüşdən dodağı, dili yoruldu.

 

Söz verdi deputat keçərsə əgər,

Quru çay üstündə körpü tikdirər.

 

Səs verin! Kim əgər səs verər ona.

Səsini verəcək Azərbaycana!

25.10. 2015 Samara