Квиты – вами я объедена…                  

Daha baş-başayıq – məni yediniz,

Mən də yazıb sizi bəzədim tamam.

Nahar masasında olar yeriniz,

Yazı masasına mən qoyularam.

+

Dadını bilmədim çox təamların,

Çünki sevindirib məni zərrə də.

Qədərindən artıq çünki cənablar,

Həm uzun-uzadı siz yeyirdiniz.

+

Hər  kəs bu dünyada öz yerindədir,

Hər kəsin öz işi, məşğələsi var.

Bu yer, bu iş bizə müəyyənlənib

Dünyaya gəlməzdən nə qədər qabaq:

+

Sizdə gəyirtilər, məndə kitablar,

Sisdə trüfellər, məndəsə dəftər.

Sizdə behişt barı, məndə qələm var,

Sizdə həftəbecər, məndəsə əsər.

+

Matəm şamları tək ayağıqalın —

Bitər başınızda sizin qulançar.

Zolaqlı süfrə tək yollar açılsın,

Gedin, gəlişiniz olmasın ancaq.

+

Havana siqarı alıb damağa,

Sizə üfürərik – acı yaş gələ.

Holland kətanından süfrə ərmağan

Sizə — bu süfrədən kəfən biçilə.

+

Bəlkə də süfrəni hayıf bilərək,

Yaxın bir çalaya – iyli və murdar –

Süfrədən qırıntı, tör-töküntü tək,

Sizin hamınızı çırpıb atarlar.

+

Göyərçin kimi yox ruh sinənizdən,

Axta xoruz kimi “pırr” edib itər.

Torpağa elə lüt qoyularam mən,

Orda qoşa qanad bədəni örtər.

1933

tərcümə: 13-15 oktyabr 2014, Samara

Вчера еще в глаза глядел…

Gözü gözümdəydi dünənə qədər,

Gözünü gözümdəm gizlədir indi.

Nəğməli quşlarla açardı səhər,

İndi torağaylar quzğuna döndü.

Kütəm mən, sən isə ağıl şələsi,

Sən cavan, mən isə ölüb getmişəm.

Bütün qadınların tanış naləsi:

“Əzizim, de, sənə mən nə etmişəm?”

Ona göz yaşı su, ona – su qan da,

Göz yaşında, qanda mən də yuyundum.

Sevgi ana deyil, ögey anadır,

Məhkəmə, mərhəmət ummayın ondan.

Gəmilər aparır sevgililəri,

Onlar ağ yollarda itib-batır həm.

Və dünya boyunca nalə yüksəlir:

“Əzizim, de, sənə mən nə etmişəm?”

Dünən yıxılırdın ayağıma sən,

Ulu səltənətdim, ucaydı taxtım.

Boşaltdı hər iki əlini birdən,

Paslı qəpik kimi itdi həyatım.

Uşaq qatili tək hakim önündə,

Durmuşam elə bil – üzdə qorxu, qəm.

Bunu soruşaram cəhənnəmdə də:

“Əzizim, de, sənə mən nə etmişəm?”

Divardan, qapıdan soruşuram mən:

“Bəlkə siz deyəsiz günahım nədir?”

Deyirlər: “Yoruldu öpüşlərindən,

Başqa birisini öpür indi də”.

Odda yaşamağı öyrədib mənə,

Elə bir diyara atdı  — soyuq, nəm.

Budur törətdiyin, deyirəm yenə:

“Əzizim, de, sənə mən nə etmişəm?”.

Etiraz eləmə, bilirəm nə var

Məşuqə deyiləm – açılıb gözüm.

O yerdən ki, Sevgi gedər, qovular,

Ora bağban Ölüm yetirər özün.

Vaxtsız ağacları silkələməyin,

Nə xeyri? Vaxtında düşər yetişən.

• Bağışla, hər şeyi, bağışla məni:

Əzizim, gör sənə mən nə etmişəm!”

14 iyun 1920

tərcümə: 10-11oktyabr 2014 Samara

У камина, у камина…

Gecə keçir, mən hələ,

Soba qırağındayam

Dayanmadan, durmadan,

Oğlumu yelləyirəm.

Nil üzüylə, kaş, bala.

Sən üzəydin səbətdə.

Əziz atan unutdu

Ki, gözəl bir oğlu var.

Daha şişdi dizlərim —

Beşikdə şah yellənir.

Gecə keçir, yerinə,

Başqa bir gecə gəlir.

Həcər də pıçıldayar

Beləcə İsmayıla:

“Atan unutdu, bala,

Belə gözəl oğlu var”.

Könlüm şahı, yetərkən,

Sən ata şöhrətinə.

Şahanə təntənələr

Bilərsən ötəridir.

Bir başqası qəm çağı,

Beşik yellər, pıçıldar:

“Gözəl oğlunu artıq,

Atan çıxardı yaddan”.

2 fevral 1917

tərcümə: 10. 10. 2014