Günərin bir günü Hacıbala Abutalıbov ölür və düşür cənnətə. Hər tərəfdə sərin bulaqlar, xurma ağacları, yan-yörəsi ala gözlü hurilər. Ancaq Hacıbalanın kefi açılmır, huriləri də itələyib qovlayır: “Bakının jurnalist qızları kimi nə ilişirsiniz mənə! Qoyun heç olmasa cənnətdə asudə nəfəs alaq də!” Ancaq yenə qanı qaradır ki,qaradır. Mələklərin böyüklərindən biri ona yaxın gəlib soruşur: “Bəlkə şəraitimizdən narazılığınız var?” Hacıbala coşur: “Narazılığım var! Mən burda öndərin heykəlini görmürəm! Öndər parkı görmürəm!” Mələk soruşur: “Bağışlayınız, adınız nədir?” “Adam Hacıbala! Sağlığımda bütün Bakı başıma and içirdi!” Mələk harasa zəng vurub Hacıbalaya deyir: “Hacıbala bəy! Bir az səbrinizi basın. Mən öyrəndim ki, siz cənnətə səhvən düşmüsünüz. Elə indicə yerinizi dəyşırlər, orda ürəyiniz nə istəsə, olacaq!”

Mirzə Əlil