ALEKSANDR PUŞKİN

     QURANA BƏNZƏTMƏLƏR

 

                 IX

                                  И путник усталый на бога роптал…

 

Tanrını qınadı yolçu yorulub,

Kölgə, su axtarır, boğazı quru.

Səhrada dolaşdı üç gün, üç gecə,
Gözləri ilğımın, tozun girinci.

Kədərli, ümidsiz yolçu gedirdi,

Birdən xurma altda bir quyu gördü.

 

Xurmanın yanına yüyürdü yolçu
Çatıb soyuq sudan içdi doyunca.

Sudan gözlərinə, alnına çəkdi,

Sadiq eşşəyinin yanına çökdü.

Ötüşdü bu yeri, göyü yaradan

Tanrının əmriylə çox il o vaxtdan.

 

Yolçunun ayılmaq vaxtı yetişdi;
Qalxan tək naməlum bir səs eşitdi:

“Çoxdnmı səhrada sın yuxudaydın?”

Cavab verir: günəş ucadır indi,

Dünən təzə-təzə qızarırdı dan,

Deməli bircə gün yatmışam yaman.

 

 

Səs: “Yolçu, daha çox yatdığın zaman,

Bax, cavan uzandın, qoca qalxmısan.

Bax, quruyub xurma, o soyuq quyu,

İndi qumla dolub, quruyub suyu.

Səhradır ətrafın, eşşəyinin də,

Çılpaq sümükləri ağarır indi”.

 

Qocanı bürüdü qüssə bir anda,

Ağladı, ağ başı döşünə endi…

Səhrada baş verdi onda möcüzə,
Keçmiş cana gəldi və hər şey təzə.

Sərin kölgə salır xurma yenə də,

Soyuq suyla dolu quyu indi də.

 

Çürük sümükləri qalxır eşşəyin,
Örtülür bədənlə, anqırır yenə.

Yolçunun canına güc, sevinc gəlir;

Qanında cavanlıq eşqi dirilir;

Müqəddəs fərəhlə sinəsi dolur,

Allaha şükr edib düzəlir yola.

1824

 

Ruscadan tərcümə

07.10.2017

Samara