(xalq nağılı əsasında)

Biri var, biri yoxdu,
Kasıb ac, varlı toxdu.

Boz bir sərçə yaşardı,
Cik-cik xanımdı adı.

Koldan-kola qonardı,
Cik-ciklə oxuyardı.

Bur dıfə pəncəsinə,

Tikan batdı sərcənin.

Çox çalışsa da qoçaq,
Tikan çıxmadı ancaq.

Yaş töküb ağlayırdı,
Pəncəsi ağrıyırdı.

Qarı nənə eşitdi,
Tez haraya yetişdi.

Dedi: “A Cik-cik xanım,
Sənin qadanı alım!

Nazlısan, məzəlisən,
Ağlayırsan niyə sən?”

Hıçqırıb dedi Cik-cik:

“Qarı nənə, nənəcik!

Tikan batıb pəncəmə,
Tez onu çıxar, nənə!”

Nənə də belə işə,
Mahir idi həmişə.

Tez çıxardı tikanı,
Silib qurutdu qanı.

Tikanı bölüb yarı,
Atdı təndirə qarı.

Cik-cikin kefi sazdı,
Bir az dolandı, gəzdi,

Gəlib dedi: “nənəcan,
Hanı o qanlı tikan?

Qaytar tikanı, nənə,
Çox əzizdir o mənə”.

Nənə dedi: “Ay bala,
İndiyə tikan qalar?

Axı onu haçandı,
Atdım təndirə, yandı.

Bozardı Cik-cik xanım,
Qızardı Cik-cik xanım.

Söylədi: “Nənə, du dəm,
Cin atına minərəm!

Verməsən tikanımı,

Dağıdaram dünyanı.

Bir çörək götürərəm,
Qaçıb gözdən itərəm!”

O yana uçdu Cik-cik,
Bu yana uçdu Cik-cik,.

Çörəyi dimdiyiylə,
Qapıb ucaldı göyə.

Birdən gördü ki, çoban,
Süd sağır bir qoyundan.

Cik-cik tez yerə endi,
Çörək də dimdiyində.

Yaxın gəlib ədəblə,
Çobana dedi belə:

“Çoban əmi, salamlar!

Yaxşı təzə çörək var.

Yoğurub nənə yağla,
Verim, südünə doğra”….

(əvvəli)

07.05. 2021, Samara