A TİME TO TALK
Atımı ləngidib yolda dost əgər,
Sözü var deyərək saxlasa məni,
Onda mən hələlik şumlamadığım,
Bütün təpələrə salaraq nəzər,
Qışqırıb demərəm: “Axı nə işdi?”
İndi yox macalım söhbətə yəni.
Sancaram həmin an zərif torpağa,
Uzunsap belimi ağzı yuxarı.
İş çıxıb: Gedərəm daş divar sarı,
Dostla görüşə.
ingiliscədən tərcümə
2000-ci illər
Samara
Mənim Facebookda yüzdən bir qədər artıq “dostim” var. Əllidən çoxunu tanımıram, şəxsən tanımağı demirəm, ümumiyyətlə tanəmıram, bu adamlar mənə “dostluq” təklifi göndərəndə “salam” da yazmayıblar…
Bu yaxınlarda WORDPRESS-də açdığım bloqa köhnə yazılarımı, tərcümələrimi, burda çıxardığımız qəzeti qoyuram və bunları eyni vaxtda Facebookda da yerləşdirirəm. Bloqun çox ətraflı statistikası var: hansı ölkədən neçə nəfərin və nə oxuduğu göstərilir. Baxıram: Rusiya – 0, Azərbaycan – 0, ABŞ – 6. Dünən hələ Fransadan bir nəfər olub. Mənim ABŞdan və Fransadan “dostum” yoxdur, bu adamlar yəqin ki, dil üçün qəribsəmiş hamvətənlərdir. Demək istəyirəm ki, Facebookdakı yüz “dost”dan heç kim bloqa girməyib, yəni ki yazılar – Rembodan, Axmatavodan, Tyütçevdən tərcümələr onları maraqlandırmır. İndi öz-özümdən soruşuram: bu adamlar mənim nəyimə lazımdır?
Yüz “dost” indi İnternet üçün heç orta göstərici deyil, bir neçə yüz, bir neçə min “dost”u olanlar var. Əgər bu adamlar arasında ünsiyyət yoxdursa, “dostluğun” mənası nədir? Əgər ünsiyyət varsa, bu adamlar öz yaxın adamlarıyla, qardaşlarıyla, bacılarıyla, ərləriylə, arvadlarıyla danışmağa haçan vaxt tapırlar…
Bunları yazıram və bilirəm ki növbət salamsız-kalamsız “dostuq” təklifi gələndə yenə “təstiqlə” düyməsini basacağam…
Y. BARATINSKİ
Çatır vüsal günü, əziz dostum,,
Nə yaxındır görüış günü, nə yaxın.
Bəs nədən yox könüldə çırpıntı,
Söylə, bu intizar odu bəs hanı?
Nədən gileylənim? Fəqət bəlkə,
Gec sovuşdu kədərli günlər də.
Sevincimə qarışır güssə hər an,
Şöləsindən ürəkdə yanmır həvəs.
Bu xəstə ruhu incidib mən əbəs,
Edirəm səy ki, ümid oyadam.
Taleyin xoşqılıq təbəssümü də,
Verməyir heç mənə könlümcə səfa.
Sanıram bəxtəvərliyim bir səhv,
Və yaraşmır mənə bu şadlq da.
Istərəm bu donuq, bu ulu meşə,
Qaranlıq pərdəyə tutulu meşə,
Olmaya sadəcə zülmətə surət,
Taleyin yoluna yönələ fəqət.
Gec-tez bir gün gələr, mən də axırı,
Əvvəli görünməz düzə çıxaram.
Açılmaz qarşımda üfüq ha gedəm,
Qumu təkər izli yol da görmərəm.
Axı nədən ötrü geri dönüm mən,
Xiffətimi çəkən, məni dost bilən,
Özü düşər izə, məni haylayar,
Və görər qəlbimdə hələ yeri var.
xeyrulla xayal 