Qarabağ müharibəsində iki böyük yazıçının oğlu həlak olub: Xəlil Rzanın və Sabir Əhmədovun.
Xəlil Rza mürəkkəb, hətta qatışıq adam olub, ancaq onun vətənpərvərliyi səmimi, qatqısız idi. Təbriz Xəlilbəylidəki vətənpərvərliyin, cəsurluğun ata irsi olduğu şübhəsizdir.
Sabir Əhmədov qüdrətli nasir idi, “Qanköçürmə stansiyasında” bəlkə də “Danabaş kənidinin əhvalatlarından” sonra nəsrimizin ən yaxşı əsəridir. Sabir Əhmədovun böyük qardaşı Cəmil Əhmədov Sovet İttifaqəı Qəhrəmanıdır.
Cəmil Əhmədov
Sabir Əhmədov (Əhmədli) və şəhid oğlu Məhəmməd
İndi götürək Sabr Rüstəmxanlını. Bu adam ömründə poeziya sayıla biləcək bir misra da yazymayıb. Ali məktəbi qurtarandan həmişə vəzifərlrdə olub. Xalqa bir qara qəpiklik xeyri olmayan bu adam xalqın hesabına qarın yekəldib.
Ramiz Rövşən 20-25 yaşlarında bir neçə şirin aşıq yamsılaması yazıb, o vaxtdan əlli ildir ki, cəfəngiyyat cızma-qarayla başını dolandırır. Ata yurduna ermənilər işəyirlər, özü toybaşıyla araq vurur.
Yəni əsilli, ləyaqətli valideynlərin oğullarından ləyaqətli həyat nümunəsi gözləmək olar. Lotu valideynlər isə məsləksiz uşaqlar böyüdürlər. Yaxşı, müharibə bunların uşaqlarına aid deyil, heç olmasa, özlərini bir az təvazölü aparaydılar. Ümumxalq yası vaxtı toy çaldırmaq və selfi çəkdirib bütün dünyaya yaymaq xalqın ölüsünə-dirisinə tüpürmək deyilmi?