(ACCEPTANCE)
Qürub şəfəqiylə bulud allanır,
Günəş yana-yana enir körfəzə.
Amma buna görə heç kim ağlamır,
Təbiətdə. Hətta quşların özü.
Bilir bu adi göy qaralmağıdır.
Yumulur birinin sönük gözləri,
Könlüsə hələ də oxumağında.
Uçur meşə üstdə, tələsir biri,
Doğma yuvasından düşüb uzağa.
Tanış ağacına çatanda onun
Düşünüb-dediyi bir budur: “Sağam!
İndi qaranlıqla qoy gecə dolsun,
Gecə zülmətiylə yolu tutulsun,
Mənim sabahımın. Nə olur – olsun”.
(AWAY!)
Bu dünyanı tərk edib,
Yollardayam nə vaxtdır.
Başmaqlarım hələ ki
Rahatdır, salamatdır.
Qaldı dostlar, aşnalar
Şəhərdə. İndi mənsiz
İçdiyiniz nuş ola,
Dağıla qərd-qəminiz.
Mən cənnət didərgini,
Adəm-Həvva deyiləm
Ki, işığı tərk edib,
Zülmətə doğru gedəm.
Unut bu əfsanəni,
Yox qalımda-gedimdə
İradəsi kimsənin.
Hər qərar öz əlimdə.
Bəlkə haqq, bəlkə nahaq,
Bir sətrə bir nəğmədən
Boyun əymişəm ancaq:
“Yola çıxmalıyam mən!”
Qayıdardım bəlkə də
Ölümdən sonra əgər
Görüb-götürdüklərim
Məni peşman eləyə…
Düşür qar qarışıq gecə, düşür, ah!
Gedir sanki çöllə keçmiş, axaraq.
Ağ örpək sərilir göz işlədikcə,
Kol-kos orda-burda görünür ancaq.
Meşələrsə durur həmin cəlalda.
Vəhşilər uyuyur mağaralarda.
Elə düşgünəm ki, bilmədim haçan,
Təklik qanadları altına aldı.
Bu təklikdə isə elə durum var,
Ümid yox azala, bəlkə çoxalar.
Zülmətə boyanan bu qar ağlığı,
Nə özü danışar, nə danışdırar.
Ha deyin yerlər var boş və adamsız
Kainatda – məni qorxudammassız.
Belə səhralarla doludur içim,
Bəsimdir onların dəhşəti yalnız.
Istərəm bu donuq, bu ulu meşə,
Qaranlıq pərdəyə tutulu meşə,
Olmaya sadəcə zülmətə surət,
Taleyin yoluna yönələ fəqət.
Gec-tez bir gün gələr, mən də axırı,
Əvvəli görünməz düzə çıxaram.
Açılmaz qarşımda üfüq ha gedəm,
Qumu təkər izli yol da görmərəm.
Axı nədən ötrü geri dönüm mən,
Xiffətimi çəkən, məni dost bilən,
Özü düşər izə, məni haylayar,
Və görər qəlbimdə hələ yeri var.
xeyrulla xayal 