Heyvana segini asan sayanlar,
Yanılır  — heyvanın qayğısı ümman.

Suyu, yeməyi var, təmizliyi var,

İnsanın özü tək ağrıyır heyvan.

İti gəzdirəsən üç dəfə gərək,
Başın da ağrısa, ayaqların da.

Dindirə biləsən, sığal çəkərək,
Kefin xoş olanda, qan qaralanda.

İtə bənzəsə də, it deyil insan,
Fərqlənir, əlbəttə, təbiətiylə.

Yaxınla, doğmayla qılıq tapmayan,
Bəzən can bir qəlbdə olur itiylə.

İtlə danışırsan, danışmır itsə,

Susur, baş qoyaraq pəncələrinə.

Ağır söz deyərsən, hövsələn itsə,

Göz döyüb baxacaq. Dili var dinə?

İtdir, qabağına nə qoysan yeyər,
Dadıyla, duzuyla qınayan deyil.

Nə “gəl bu kanalı dəyişək” deyər,

Nə də baxdığına ağzını əyir.

Siyasətə-zada qarışmaz itin,
Hürür iqtidara, müxalifətə.

Bilmir adını da prezidentin,
Hansı tərəfdəsən, o tərəfdədir.

Düşəcək dalına gəl deməmişdən,
Öpüb yalayacaq görməyə bir az.

İtdən arxayınsan həmişə, hər dəm,

Səndən özgəsinə meylini salmaz…

İnsana qalanda… çətindir insan,

Sən belə deyirsən, o elə deyir.

Nə qədər lap yaxın, doğma olasan,

Dediyi incidir, qəlbinə dəyir.

Arxayın deyilsən sədaqətinə,
Başı bağlı deyil, insan azaddır.

Əlini əlinə versə də, yenə,
Fikri uzaqdadır, baxışı yaddır.

Üzülüb sevgidən başqa insana,
Mehr saldığımız it və pişikdir,

Tanrı dil versəydi əgər heyvana,
Ona da sevgimiz çətinləşərdi…

25.09. 2019

Samara