Bir vaxt yer üzündə bütün adamlar,
Bir dildə dınışar, qonuşardular.

Yığışıb bir dəfə verdilər qərar,
Ən uca bir qüllə quraşdıralar.

 

 

Dedilər gil kərpic kəsərik əvvəl,
Sonra bişirərik onu biz odda

Başı qülləmizin göylərə dəyər,
Ucalar beləcə öz adımız da.

 

Tanrımız baanda taxtda dikəlib,
Qüllə ucaldırlar gördü, adamlar.

Dedi: “xalq bir idi, bir idi dili,

Nə hoqqa çıxarır gör indi bunlar.

 

 

Və dili mən gərək elə ayırım,
Biri digərini başa düşməyə”.
Və səpdi dünyaya onları Tanrı,
Nə qüllə tikildi, nə də ki, şəhər.

 

Qüllə ucaldırdıq biz yenə indi,
Göylərə ucalaq, çıxaraq ad da.

Bir dilə çevirib neçə min dili,

Kərpic bişirirdik virtual odda.

 

 

Yenə bəyənmədi Tanrı bəlkə də,
Canlanan bu qüllə inşaatını.

Qonuşmaq yasaqdır yeganə dildə,

Yasaqdır min dildə qonuşmaq indi.

 

 

Qüllə həvəsiylə coşan, vurnuxan
İnsan öz evinin küncünə əsir.

Nəinki göylərdə ad çıxaramağa —
Baş çıxarmağa da çatmır hünəri…

 

14.04.2020, Samara