Tanrım, zaman yetişdi. Bu yay yaman uzandı.

Daha kölgələrini günəş saatına sər,

Başını küləkərin burax,  gəzsin düzəndə.

—

Sonuncu meyvələri saxla hələ budaqda,

Bir cüt güney günüylə onlara möhlət artır,

Yetişdir, yetkinliyə payız barını çatdir,
Şirəsi qatılaşsın, versin tünd şərab dadı.

—

Kimin ki, evi yoxdur, daha çətin tikilə,

Kimə təklik üz vetib, ömrü keçər beləcə,

Uzun məktublar yazar, oxuyar, yatmaz gecə.

Xiyabanda gəzinər, gedər belədən-belə,

Qayğılanar ürəyi yarpaqlar töklüncə.

21 sentyabr 1921, Paris

almancanda rərcümə

02.02. 21, Samara

Herbsttag

Herr, es ist Zeit. Der Sommer war sehr groß.
Leg deinen Schatten auf die Sonnenuhren,
und auf den Fluren lass die Winde los. Читать далее →