Bir zaman var idi — vermirəm bir ad,
Unudulan deyil çünki əbədi.
Bütün hisslərimiz bir idi o vaxt,
Necə ki, sevirəm səni mən indi.
—
Elə ki, mən səni sevdiyim qədər
Məni sevdiyini dilinlə dedin,
O vaxtdan qəlbimi üzdü çox kədər,
Sən özün bu halla tanış deyildin.
—
Belə dərinlərə heç kim enməmiş –
Eşq gedib, buraxmır fikri yenə də.
Ani, sədaqətsiz öpüş kimiymiş,
Aniymiş ancaq o sənin sinəndə.
—
Tapdı təsəlli də ürəyim hərçənd,
Sonralar çatanda mənə sorağı,
Bir vaxt eşidənə doğru tək gələn,
Tövrlə xatirə danışmağının.
—
Bəli! Sən mələksən, həm də bədəməl!
Bilirəm bir daha sevməyəcəksən.
Mən ikiqat şadam buna görə də,
Eşqi yaşadırsan yaddaşında sən.
—
Bəli! Həz alıram mən bu fikirdən,
Və qəlbim bir daha sızıldamayacaq:
Harda ya da haçan kim olsan da sən,
Mənimsən əzizim, mənimsən ancaq.
ingiliscədən tərcümə
10 iyun 1808
29-30.10. 2021, Samara
===================
GEORGE BYRON
There Was A Time, I Need Not Name
There was a time, I need not name,
Since it will ne’er forgotten be,
When all our feelings were the same
As still my soul hath been to thee.
—
And from that hour when first thy tongue
Confess’d a love which equall’d mine,
Though many a grief my heart hath wrung,
Unknown, and thus unfelt, by thine,
—
None, none hath sunk so deep as this—
To think how all that love hath flown;
Transient as every faithless kiss,
But transient in thy breast alone.
—
And yet my heart some solace knew,
When late I heard thy lips declare,
In accents once imagined true,
Remembrance of the days that were.
—
Yes! my adored, yet most unkind!
Though thou wilt never love again,
To me ’tis doubly sweet to find
Remembrance of that love remain.
—
Yes! ’tis a glorious thought to me,
Nor longer shall my soul repine,
Whate’er thou art or e’er shalt be,
Thou hast been dearly, solely mine
June 10, 1808