Bir zaman var idi —  vermirəm bir ad,
Unudulan deyil çünki əbədi.

Bütün hisslərimiz bir idi o vaxt,
Necə ki, sevirəm səni mən indi.

—

Elə ki, mən səni sevdiyim qədər

Məni sevdiyini dilinlə dedin,

O vaxtdan qəlbimi üzdü çox kədər,

Sən özün bu halla tanış deyildin.

—

Belə dərinlərə heç kim enməmiş –

Eşq gedib, buraxmır  fikri yenə də.

Ani, sədaqətsiz öpüş kimiymiş,

Aniymiş ancaq o  sənin sinəndə.

—

Tapdı təsəlli də ürəyim hərçənd,
Sonralar çatanda mənə sorağı,

Bir vaxt eşidənə doğru tək gələn,
Tövrlə xatirə danışmağının.

—

Bəli! Sən mələksən, həm də bədəməl!

Bilirəm bir daha sevməyəcəksən.
Mən ikiqat şadam buna görə də,
Eşqi yaşadırsan yaddaşında sən.

—

Bəli! Həz alıram mən bu fikirdən,

Və qəlbim bir daha sızıldamayacaq:

Harda ya da haçan kim olsan da sən,
Mənimsən əzizim, mənimsən ancaq.

ingiliscədən tərcümə

10 iyun 1808

29-30.10. 2021, Samara

===================

GEORGE BYRON

There Was A Time, I Need Not Name

There was a time, I need not name,

    Since it will ne’er forgotten be,

When all our feelings were the same

    As still my soul hath been to thee.

—

And from that hour when first thy tongue

    Confess’d a love which equall’d mine,

Though many a grief my heart hath wrung,

    Unknown, and thus unfelt, by thine,

—

None, none hath sunk so deep as this—

    To think how all that love hath flown;

Transient as every faithless kiss,         

    But transient in thy breast alone.

—

And yet my heart some solace knew,

    When late I heard thy lips declare,

In accents once imagined true,

    Remembrance of the days that were.

—

Yes! my adored, yet most unkind!

    Though thou wilt never love again,

To me ’tis doubly sweet to find

    Remembrance of that love remain.

—

Yes! ’tis a glorious thought to me,

  Nor longer shall my soul repine, 

Whate’er thou art or e’er shalt be,

 Thou hast been dearly, solely mine

June 10, 1808