Матери

Ana! Heç olmasa sən məni dinlə: ağırdır,
Bu dünyada yaşamaq! Niyə məni doğurdun?

Ana! Bəlkə hər şeyi özüm məhv eləmişəm
Niyə bəs büytn həyat – şərabdır, oxdur, oddur?

Utanıram səninlə sevgidən danışmağa,

Deyəm qadından ötrü ağlayıram mən, ana!

Məyus qocalığını niyə qayğılandırım,

Kor, üsyankar, yalançı ruhun iztirabıyla!

Dəhşətdir açıb deyəm vecimə deyil mənim

O həyat dərsləri ki. sən mənə öyrədirdin,
Nə kitab sayıram mən, nə ibadət, nə nəğmə.

Hər şeyi unutmuşam, ana! Yox olmuş hər şey,

Şərabın xumarıyla qışqırıq qopararaq

Sərsəri tək gəzərkən itib getdi nə varsa.

İstəyirsən biləsən nə varsa mənə aid?

İstəyirsən – deyimmi? Mənə çox az şey gərək:

Onun öpüşlərini dada bilim yenə də

(İncə dodaqlarında kürən çalarlı allıq!)

Yenə səslənə biləm: “Ah, çarevna, çarevna!”

Və eşidə biləydim cavabında: “Ömürlük”

Mehriban ana! Yenə köhnə salopunu gey,

Çenstoxovskayadan mərhəmət dilə, yalvar,
Zavallı oğluna və

Qara bantlı qadına.

 

1910

Ruscadan tərcümə

31.03-01.04. 2019, Samara

 

Владислав Ходасевич

Матери

 

Мама! Хоть ты мне откликнись и выслушай: больно
Жить в этом мире! Зачем ты меня родила?
Мама! Быть может, всё сам погубил я навеки, —
Да, но за что же вся жизнь — как вино, как огонь, как стрела? 
Стыдно мне, стыдно с тобой говорить о любви,
Стыдно сказать, что я плачу о женщине, мама!
Больно тревожить твою безутешную старость
Мукой души ослепленной, мятежной и лживой!

Страшно признаться, что нет никакого мне дела
Ни до жизни, которой меня ты учила,
Ни до молитв, ни до книг, ни до песен.
Мама, всё я забыл! Всё куда-то исчезло,
Всё растерялось, пока, палимый вином,
Бродил я по улицам, пел, кричал и шатался
Хочешь одна узнать обо мне всю правду?
Хочешь — признаюсь? Мне нужно совсем не много:
Только бы снова изведать ее поцелуи
(Тонкие губы с полосками рыжих румян!),
Только бы снова воскликнуть: «Царевна! Царевна!» —
И услышать в ответ: «Навсегда». 
Добрая мама! Надень-ка ты старый салопчик,
Да помолись Ченстоховской
О бедном сыне своем
И о женщине с черным бантом!

 

<Осень 1910