To Emma

Beləcə qapını aldı ayrılıq,

Tərk edib gedirsən qayğılı yarı.

Bəxtəvər yuxudan daha ayıldıq.

Qalan, mənim körpəm, yalnız ağrıdır.

+

Zülmü bu ağrının, əfsus, öndədir,
Çox ağır olacaq, heyf, bu ağrı.

Ən əziz olanım əl üzüb gedir,
Naməlum, uzaq bir elə yollanır.

+

Nə qəm! Yaşamışıq xeyli gözəl an,
Seinc də duyarıq hər ağlayanda;

Uşaq vaxtı bizə sığıncaq olan,
Qədim qalaları yada salanda.

+

Qotik çərçivəli pəncərələrdən,
Baxardıq çəmənə, gölə və parka.

Yaş tutur gözləri, fəqət yenə də,

Elə bil o uzaq yerlərə baxar.

+

O tanış çöllər ki, qoşa qaçardıq,

Doymazdıq uşaqlıq oyunlarından.

O kölgəliklər ki, düşərdi başın

Orda sinəm üstə, sən uyuyardın.

+

Sənə heyranlıqdan unutdum da  mən,
Gərək mığmığanı qorxudam, qovam.

Hər cücü qısqanclıq doğurdu hərçənd,
Xumar gözlərinə toxunan zaman.

+

Gözüm önündədir rəngli qayıq da

Gölü səyahətə çıxardıq hərdən.

Parkdakı qarağac uca qalaydı,

Eşqinlə qalxardım zirvəsinəcən.

+

Ötdü o vaxtlarla sevincimiz də,
Gedirsən, qalıram, qalır xoş məkan.

İndi o yerlərə gərək tək gedəm,
Sənsiz orda nə var ürək oxşayan?

+

Başına gəlməyən nə bilir nədir,
Ağrısı-əzabı son ağuşların?
Elə ki, sevgilin ayrılıb gedir,

Ruhunu sarsıdan boran başlanır.

+

Budur yanaqları yaşla isladan,

Bu bizim dərdlərin ən dərinidir.
Son dəfə yarını bağrına basdın –

Tanrım, bu əlvida necə şirindir!

İngiliscədən tərcümə

14-15.07. 2019, Samara

To Emma

Since now the hour is come at last,
When you must quit your anxious lover;
Since now our dream of bliss is past,
One pang, my girl, and all is over.

Alas! that pang will be severe,
Which bids us part to meet no more;
Which tears me far from one so dear,
Departing for a distant shore.

Well! we have pass’d some happy hours,
And joy will mingle with our tears;
When thinking on these ancient towers,
We shelter of our infant years;

Where from this Gothic casement’s height,
We view’s the lake, the park, the dell,
And still, though tears obstruct our sight,
We lingering look a last farewell,

O’er fields through which we used to run,
And spend the hours in childish play;
O’er shades where, when our race was done,
Reposing on my breast you lay;

Whilst I, admiring, too remiss,
Forgot to scare the hovering flies,
Yet envied every fly the kiss
It dared to give your slumbering eyes:

See still the little painted bark,
In which I row’d you o’er the lake;
See there, high waving o’er the park,
The elm I clamber’d for your sake.

These times are past — our joys are gone,
You leave me, leave this happy vale;
These scenes I must retrace alone:
Without thee what will they avail?

Who can conceive, who has not proved,
The anguish of a last embrace?
When, torn from all you fondly loved,
You bid a long adieu to peace.

This is the deepest of our woes,
For this these tears our cheeks bedew;
This is of love the final close,
Oh, God! the fondest, last adieu!