(“ÇAYLD HAROLDUN ZİYARTİ”NDƏN: 2-Cİ NƏĞMƏ, 25-26)

Solitude 

Qayalıqda oturasan, çaya və şəlaləyə,
Kölgəli meşəliyə baxıb fikrə gedəsən
Orda ki, heç nə insan hökmünə tabe deyil,

Ölərinin ayağı nadir dəyər, dəysə də;

Dırmaşasan zirvəyə, cığır tapılmasa da,

Tövlə-ağıl bilməyən sürüyə qoşularaq.

Köpüklənən suları, dikləri adlayasan;

Bu, tənhalıq deyil ki, sanki yoldaş olaraq,
Təbiətlə, sirrini açılır varaq-varaq,

 

 
Tələsən və vurnuxan insanlar arasında,

Görürsən, eşidirsən, alırsan, qazanırsan

Fəqət təksən, yorulub, usanmısan dünyadan.

Sevdiyimiz kimsə yox, yox bizi sevən insan.

Cəlallı gün görənlər inləyir indi yasda,

Və bənzər düşüncəli olmasaydıq biz axı,

Məddah və yaltaqların, təqib edilənlərin,
Məhkum olunanların biz idik ən yazığı;

Tək olmaq elə budur; tənhalıq budur elə!

İngiliscədən tərcümə

11-13. 07. 2019, Samara

 

Solitude

 

To sit on rocks,  to muse o’er flood and fell,

To slowly trace the forest’s shady scene,

Where things that own not man’s dominion dwell,

And mortal foot hath ne’er or rarely been;

To climb the trackless mountain all unseen,

With the wild flock that never needs a fold;

Alone o’er steeps and foaming falls to lean;

This is not solitude, ’tis but to hold

Converse with Nature’s charms, and view her stores unrolled. Читать далее →