To Emma

Beləcə qapını aldı ayrılıq,

Tərk edib gedirsən qayğılı yarı.

Bəxtəvər yuxudan daha ayıldıq.

Qalan, mənim körpəm, yalnız ağrıdır.

 

 

Zülmü bu ağrının, əfsus, öndədir,
Çox ağır olacaq bu ağrı, əfsus

Ən əziz olanım əl üzüb gedir,
Yollanır naməlum, uzaq bir elə.

 

 

 

 

Nə qəm! Yaşamışıq xeyli gözəl an,
Seinc də duyarıq hər ağlayanda;

Uşaq vaxtı bizə sığıncaq olan,
Qədim qalaları yada salanda.

 

 

 

Qotik çərçivəli pəncərələrdən,
Baxardıq çəmənə, gölə və parka.

Yaş tutur gözləri, fəqət yenə də,

Elə bil o uzaq yerlərə baxar.

 

 

 

O tanış çöllər ki, qoşa qaçardıq,

Doymazdıq uşaqlıq oyunlarından.

O kölgəliklər ki, düşərdi başın

Orda sinəm üstə, sən uyuyardın.

 

 

 

Sənə heyranlıqdan unutdum da  mən,
Gərək mığmığanı qorxudam, qovam.

Hər cücü qısqanclıq doğurdu hərçənd,
Xumar gözlərinə toxunan zaman.

 

 

 

 

Gözüm önündədir rəngli qayıq da

Gölü səyahətə çıxardıq hərdən.

Parkdakı qarağac uca qalaydı,

Eşqinlə qalxardım zirvəsinəcən.

 

 

 

Ötdü o vaxtlarla sevincimiz də,
Gedirsən, qalıram, qalır xoş məkan.

İndi o yerlərə gərək tək gedəm,
Sənsiz orda nə var ürək oxşayan?

 

 

 

Başına gəlməyən nə bilir nədir,
Ağrısı-əzabı son ağuşların?
Elə ki, sevgilin ayrılıb gedir,

Ruhunu sarsıdan boran başlanır.

 

 

 

Budur yanaqları yaşla isladan,

Bu bizim dərdlərin ən dərinidir.
Son dəfə yarını bağrına basdın –

Tanrım, bu əlvida necə şirindir!

 

İngiliscədən tərcümə

14-15.07. 2019, Samara

 

To Emma

Since now the hour is come at last,
When you must quit your anxious lover;
Since now our dream of bliss is past,
One pang, my girl, and all is over.

 

 
Alas! that pang will be severe,
Which bids us part to meet no more;
Which tears me far from one so dear,
Departing for a distant shore.

 

Well! we have pass’d some happy hours,
And joy will mingle with our tears;
When thinking on these ancient towers,
We shelter of our infant years;

 

Where from this Gothic casement’s height,
We view’s the lake, the park, the dell,
And still, though tears obstruct our sight,
We lingering look a last farewell,

O’er fields through which we used to run,
And spend the hours in childish play;
O’er shades where, when our race was done,
Reposing on my breast you lay;

 

 
Whilst I, admiring, too remiss,
Forgot to scare the hovering flies,
Yet envied every fly the kiss
It dared to give your slumbering eyes:

 
See still the little painted bark,
In which I row’d you o’er the lake;
See there, high waving o’er the park,
The elm I clamber’d for your sake.

 
These times are past — our joys are gone,
You leave me, leave this happy vale;
These scenes I must retrace alone:
Without thee what will they avail?

 

Who can conceive, who has not proved,
The anguish of a last embrace?
When, torn from all you fondly loved,
You bid a long adieu to peace.

This is the deepest of our woes,
For this these tears our cheeks bedew;
This is of love the final close,
Oh, God! the fondest, last adieu!