DELVİQ

Tənha ay duman içrə üzür, yırğalanırdı,

Tənha igid təpədə ah çəkib odlanırdı.

Toxunmurdu məyus at nədənsə tər otlara.

“Yarıma çatdır məni, sadiq atım, çaparaq.

Əbəs deyil sinəmi üzən əzablı ahlar,

Əbəs deyil ürəyim mənə nəsə pıçıldar.

Əbəs deyil yemirsən məyus-məyus duraraq,

Yarıma çatdır məni, sadiq aıım, çaparaq.”

Birdən götürüldü at, igid gaynadı, coşdu,

Əziz, qorxulu yurda o bir ox kimi uçdu.

Gecə keçdi,ağardı palıdlıqdakı kilsə,

Kişnədi, şahə qalxdı at təzə qəbir üsdtə

1820