(ACCEPTANCE)

Qürub şəfəqiylə bulud allanır,

Günəş yana-yana enir körfəzə.

Amma buna görə heç kim ağlamır,

Təbiətdə. Hətta quşların özü.

Bilir bu adi göy qaralmağıdır.

Yumulur birinin sönük gözləri,

Könlüsə hələ də oxumağında.

Uçur meşə üstdə, tələsir biri,

Doğma yuvasından düşüb uzağa.

Tanış ağacına çatanda onun

Düşünüb-dediyi bir budur: “Sağam!

İndi qaranlıqla qoy gecə dolsun,

Gecə zülmətiylə yolu tutulsun,

Mənim sabahımın. Nə olur – olsun”.