Günəş bəyaz və buludlar yuvarlanır aşağı,
Divar dalındasa bostanla məzarlıq qovuşur.
Paya altında, qum üstündə adam oxşarlı,
İçi bəlimli müqəvvaların durur qoşunu.
+
Hasarın pərdiləri üstdən əyilib baxıram,
Görürəm: yollar, ağaclar, dağınıq əsgərlər.
Qoca arvadsa doqqazın yanında duz yaxaraq,
Yekə bir parça qara əppəyi çeynər, çeynər…
+
Niyə, Tanrım, qəzəbə gəldi bu miskin komalar,
Ki, dəlib köksünü güllə bu qədər insanın?
Eşalon keçdi — əsgər ağladı, qıy çəkdi qatar,
Bürüdü yolları toz, örtdü düzü-dünyanı.
+
Kaş öləydim! Qaraqaş nazənin gözəllərdən,
Oxunan naləli bu nəğmələr ürək dağıdan.
Kaş bu dünyaya gəlməyəydim! Eşqdən, dərddən,
Necə də qıy vurur əsgərlər! Ey rəhim Yaradan!
3 iyul 1916
tərcümə: 3-5 yanvar 2009
++++++++++++++
«Белое солнце и низкие, низкие тучи…»
Белое солнце и низкие, низкие тучи,
Вдоль огородов — за белой стеною — погост.
И на песке вереницы соломенных чучел
Под перекладинами в человеческий рост.
И, перевесившись через заборные колья,
Вижу: дороги, деревья, солдаты вразброд.
Старая баба — посыпанный крупною солью
Черный ломо́ть у калитки жует и жует…
Чем прогневили тебя эти серые хаты,
Господи! — и для чего стольким простреливать грудь?
Поезд прошел и завыл, и завыли солдаты,
И запылил, запылил отступающий путь…
Нет, умереть! Никогда не родиться бы лучше,
Чем этот жалобный, жалостный, каторжный вой
О чернобровых красавицах. — Ох, и поют же
Нынче солдаты! О господи боже ты мой!
3 июля 1916
xeyrulla xayal 