Günəş bəyaz və buludlar yuvarlanır aşağı,

Divar dalındasa bostanla məzarlıq qovuşur.

Paya altında, qum üstündə adam oxşarlı,

İçi bəlimli müqəvvaların durur qoşunu.

 

Hasarın pərdiləri üstdən əyilib baxıram,

Görürəm: yollar, ağaclar, dağınıq əsgərlər.

Qoca arvadsa doqqazın yanında duz yaxaraq,

Yekə bir parça qara əppəyi çeynər, çeynər…

 

Niyə, Tanrım, qəzəbə gəldi bu miskin komalar,

Ki, dəlib köksünü güllə bu qədər insanın?

Eşalon keçdi — əsgər ağladı, qıy çəkdi qatar,

Bürüdü yolları toz, örtdü düzü-dünyanı.

 

Kaş öləydim! Qaraqaş nazənin gözəllərdən,

Oxunan naləli bu nəğmələr ürək dağıdan.

Kaş bu dünyaya gəlməyəydim! Eşqdən, dərddən,

Necə də qıy vurur əsgərlər! Ey rəhim Yaradan!

3 iyul 1916

tərcümə: 3-5 yanvar 2009