La mansarde

Kirəmit üstündə ovçu pişiyin,
Su içən bir quşu pusduğu yerdə,

Birdən iki boru arasındakı,
Mansard balkonumdan gözümə dəydi.

 

Qələm sahibi tək uyduraraq mən,
Deyərdim bəzəyi-düzəyi çoxdu.

Bəlkə o mansardın pəncərəsindən,
Qol-budaq atardı yaşıl noxud da.

 

 

Deyərdim önündə xırda aynanın,
Riqoletta necə uğunub gedir.

Cızıqlı güzgüsə əks edir onun

Qara gözlərini yarıya qədər.

 

Deyərdim ki, açıq yaxalı Marqo,

Saçını, döşünü yelə verərək,

Becərir güvəcdə cücərən bağı,

İncə qrafindən su çiləyərək.

 

Ya da ki, uzaqdan siluetinə,
Baxıb Monmartrın, dəyirmanların,

Sibillik şeirlər söyləyir yenə —
Coşub ehtirası gənc sənətkarın.

 

Əfsus, həqiqətdir mansardım mənim,

Onu sarmaşıq-zad bəzəmir hətta,
Çatlağı görünür pəncərəsinin,

Köhnəlmiş, göyərmiş çatının altda.

 

Kasıb dərzi qızda və aktyorda

Ahıl dul kişidə, cavan subayda,

Mansardlar həmişə qüssə yaradar,
Sevimlidir ancaq mahnda çardaq.

 

Bir zaman damların irəli çıxan
Bucağının altı öpüş yeriydi.

Qayış çarpayıya Amurla Süzan,
Uzanıb məzəli vaxt keçirirdi.

 

Biz qalın divarlar sevirik ancaq,
Nəşə səslərimiz çatmasın yada.

Krujevalarla bəzənə otaq,
Monbrodan gələ çarpayımız da.

 

 

Gəlib çıxmayayacaq Marqo bir axşam,
Yubanıb Breda dağında qalar.

Düşmür əspərəyi daha yadına — 

Riqolettonun da saxlayanı var.

 

Daha şairin də nə vaxtdan bəri,
Halı yox danışa qafiyələrlə.

Göylərdən enibdir, antresol yeri,
Qəzetdə reportyor indi o işlər.

 

Bu vaxt pəncərəmin arxasındasa,

Arıq profilli qarıdır ancaq.

Qabağında pişik, oynadır sapı.

Əlində durmadan fırlanır yumaq,

 

Fransızcadan tərcümə

26-27.09. 2018

Samara