(Kasıbların süfrəsi)    

Bəzən iki dəfə, üç dəfə bəzən,
Süfrə salınardı adəti üzrə.

Ya boz, ya da qara, “kir götürməyən”,

Nuh nəbidən qalma, yamaq yüz yeri.

=

Kimi bardaş qurur, kimi diz üstdə,
Kimi üzü üstdə yıxıli sayaq.

Çörək çəkilirdi boyad ya isti,

Daş stəkanlara süzülürdü çay.

=

Əgər rəng seçilsə ümidsizliyə,
Elə bu çay rəngdə gərək olaydı.

Bir evdə əsil çay içilməyibsə,
Nemət sayılırdı elə bu çay da.

=

 Torbadan tikə qənd çıxarılırdı,
Çəkiclə doğranıb nərd zəri boyda.

Sayılı qənd payı hamı alırdı,

Böyük payı vardı, uşaq payı da.

=

Neçə yerdən çatlaq fincanda ya da,
Saxsı nəlbəkidə şor qoyulardı.

Şəhadət barmaqlar eyni zamanda,
Şığıyaraq şoru sıyırırdılar.

=

Yaxıb sürtürdülər çörəyə səylə.

Barmağın ucunda qayıdan şoru,

Yemək bircə tikə ya bircə gilə,

Tilova, tələyə belə qoyulur…

=

Duzu yandırsa da, bəd görünsə də,
Həvəsi, iştahı şor aldadırdı.

Çörək lap quruyub daşa dönsə də,
Boğazdan keçirmək qüdrəti vardı.

=

Gələrdi ortaya gündə üç dəfə,
Saralar, göyərər, qurd da salardı.

Daş kimi bərki də basıb yedirdər,

Kasıba nemətdi, yaxşı ki vardı.

=

Fransız deyildi, alman deyildi,

Millətim kasıbdı, qıtdı süfrəsi,

Ya iş bacarmırdı, ya tənbəl idi,

Ya da qazancını yedi özgəsi.

=

Tələ yemi kimi şor yeyən kişi,
Nə at çapar, nə də qılınc oynadar.

Əyildi, pozuldu qadın yerişi,

Şor nə rəngi açar, nə qan qaynadar…

=

Zəngin süfrələri hər görəndə mən,

Nəlbəki yadıma düşür şor dolu.

O həm nemət idi, lənət idi həm,
Xalqımın tarixi şorla yoğrulub…

25-26. 09. 2018

Samara