Épitaphe

Oynardı-gülərdi o, sevinc dolu balaydı,

Ah, təbiət, sən onu, de, bizdən niyə aldın?

Sənin ki quşların var, rəngi min, çaları min,
Suların, ulduzların, göyün, ağacların da.

Niyə sən bu körpəni alırdın anasından,

Bir qalaq çiçək altda sonra da gizlədirdin?

 

 

Aparmaqla körpəni varın artmadı fəqət,

Sevincin də artmadı, ah, ulduzlu təbiət!

İndi ana ürəyi sıxıntılar əsiri,
İşgəncəyə çevirir hər sevinci bu ürək,

İndi ordakı girdab sənin özün tək nəhəng,

İndi o, viranədir, boşdur uşağın yeri.

May 1843

Fransızcadan tərcümə

26. 05. 2019

 

Épitaphe

Il vivait, il jouait,  riante créature. 
Que te sert d’avoir pris cet enfant, ô nature ? 
N’as-tu pas les oiseaux peints de mille couleurs, 
Les astres, les grands bois, le ciel bleu, l’onde amère ? 
Que te sert d’avoir pris cet enfant à sa mère, 
Et de l’avoir caché sous des touffes de fleurs ? Читать далее →