Istərəm bu donuq, bu ulu meşə,

Qaranlıq pərdəyə tutulu meşə,

Olmaya sadəcə zülmətə surət,
Taleyin yoluna yönələ fəqət.

Gec-tez bir gün gələr, mən də axırı,

Əvvəli görünməz düzə çıxaram.

Açılmaz qarşımda üfüq ha gedəm,

Qumu təkər izli yol da görmərəm.

Axı nədən ötrü geri dönüm mən,

Xiffətimi çəkən, məni dost bilən,

Özü düşər izə, məni haylayar,

Və görər qəlbimdə hələ yeri var.