Deyəsən, qubalılar da söyüləndə qalxmışdılar…

Qəribədir, insanların dədə-baba torpaqları əllərindən alınır, əsrlərdən keçib-gəlmiş və müqəddəsləşmiş yer adları dəyiışilir, meydanlarına Amsterdam küçələrində dayanan fahişələri xatırladan ağaclar əkilir və bu ağacların arasında onların ata-babalarını qırx il minib-çapmış adamın heykəli qoyulur – təhqir saymırlar. Bir qudurğanın söyüşünü təhqir sayırlar. Bu, dərin təəssüf doğurur. Çünki sabah bu hampazorluğun məsuliyyətini daşıyan ölkə başçısı ismayıllıların gözü qabağında o söyüşçül gəncə bir qapaz vursa, hamısının ürəyi yumşalacaq, gedib şəhərlərinin qalan küçələrində də o fahişəyə oxşayan ağaclar əkəcəklər və bu ağaclar arasında onları qırx il minib-çapmış adamın yeni heykəllərini qoyacaqlar…

Söyüşlə qalxan xalq – bu, məyusluq doğurur…

Fikirləşirəm ki, birdən salyanlıları söyələr… Yadıma düşür ki, sovet vaxtından dönə-dönə söyüblər – qalxmayıblar. Şəhərlərini alt-üst eləyiblər – qalxmayıblar.

Öyrəşiblər?